Πριν από μερικούς μήνες τράκαρα με το αυτοκίνητό μου. Το διέλυσα. Πέρασα ένα στοπ χωρίς να σταματήσω. Ήταν μία το βράδυ και συγκρούστηκα με το αμάξι μιας κοπέλας γύρω στα 27. Τώρα βέβαια έχω καινούριο αμάξι, αλλά μου λείπει το παλιό γιατί το είχα από τα 18 μου.
Την επόμενη μέρα του ατυχήματος έλεγα σε όλους: «το στοπ δεν φαινόταν», «είχε δέντρο μπροστά του». Σκατά. Η αλήθεια είναι ότι στη θέση του συνοδηγού, δίπλα μου δηλαδή, υπήρχε μια γκόμενα με όμορφα πόδια, βαθύ ντεκολτέ και αχόρταγες ορέξεις. Την είχα γνωρίσει δύο μέρες πριν σ’ ένα μπαρ. Δεν ήθελα να χάσω ούτε δευτερόλεπτο έντονης οπτικής επαφής.
Τέλος πάντων. Λίγες μέρες αργότερα, η κοπέλα μου έμαθε (ακόμη ερευνώ αυτό το κομμάτι της ιστορίας) για τη «συνοδηγό» μου και ύστερα από ένα μεγαλούτσικο καυγά με χώρισε.
Μικρό το κακό σκέφτηκα. Πέρα από μια μικρή εξάρθρωση του ώμου μου, το τρακάρισμα μου άφησε κληρονομιά το τηλέφωνο της γοητευτικής 27χρονης οδηγού του άλλου αυτοκινήτου. Σαν σωστό αρσενικό, με τα ψυχολογικά μου παρέα, της τηλεφώνησα αμέσως. Βγήκα μαζί της για καφέ, για να ξεπεράσω το χωρισμό μου και για να συζητήσουμε το τρακάρισμα βεβαίως βεβαίως… ένα κρυφό χαμόγελο άστραφτε κάτω από τα μουστάκια της αξύριστης φάτσας μου.
Για την άλλη με τα όμορφα πόδια και το ντεκολτέ μην αναρωτιέστε καν. Αφού δεν μπορώ να ελέγξω τα ένστικτά μου, μπορώ να επιλέξω το πόσο θα είναι ντυμένη όποια κάθεται στη θέση του συνοδηγού…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου