Ένα ακόμα άλμπουμ από το γερόλυκο Bob Dylan στα χέρια μου. Είναι αυτό από μόνο του αρκετό; Έχει να δώσει κάτι ακόμα;
Μετά την πρώτη ακρόαση νοιώθω πως κάπου έχω ακούσει ξανά αυτούς τους ρυθμούς και κάποιες από τις μελωδίες. Σίγουρα όμως εδώ ακούγονται διαφορετικοί και φρέσκοι χωρίς ωστόσο να διώχνουν από πάνω τους τα χρόνια που τους βαραίνουν. Είναι η διαφορετική προσέγγιση που οδηγεί σε διαφορετικό αποτέλεσμα. Σε αυτό το cd ο Dylan είναι σαν να τρύπωσε κρυφά στο στούντιο που έκαναν πρόβες οι μουσικοί του. Ενώ αυτοί τζαμάρουν, εκείνος -με την οξυδέρκεια που τον διακρίνει πάντα στιχουργικά- αρχίζει να τραγουδάει πάνω στη μουσική δικούς του στίχους σε δικές του χαρακτηριστικές μελωδίες. Και το αποτέλεσμα τον δικαιώνει! Ο κύριος Zimmerman είναι γάτα και δίνει εντελώς διαφορετική διάσταση στο παλιό «I just want to make love to you», αλλάζοντας την ενορχήστρωση και με τους δικούς του στίχους το μετατρέπει σε «My wife’s hometown». Επίσης μας προσφέρει και μια ευκαιρία να ρίξουμε μια κλεφτή ματιά προς Μεξικό μεριά αφού ο δίσκος βασίζεται κατά κύριο λόγο σε κιθάρες και στο υπέροχο ακορντεόν του Ντέιβιντ Χιντάλγκο!
Ο Dylan αν και 68 χρονών είναι γύρω μας με πολλούς τρόπους. Από τις εκπληκτικές ραδιοφωνικές εκπομπές και τις συναυλίες (Περιοδεία Που Δεν Τελειώνει Ποτέ) μέχρι την έκτη αίσθηση που έχει βαθιά μέσα του και του επιτρέπει να μιλάει ώρες ώρες προφητικά! Όπως το 2001 που το cd του «Love and Theft» είχε ημερομηνία 11/9 και σκοτεινούς στίχους έτσι και φέτος, τη χρονιά της οικονομικής κρίσης, νοιώθει μια αλλαγή να έρχεται («I Feel A Change Comin’ On»). Ας περιμένουμε απλά να δούμε αν θα βγει αληθινός…
