Gary Clark Jr. - Blak And Blu [2013]

Ο Gary Clark Jr γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Austin. Ξεκίνησε να παίζει κιθάρα στα δώδεκα. Πλέον τον αποκαλούν το μέλλον του ροκ. Του ροκ αυτού που μπλέκει με τα μπλουζ και τη σόουλ. Αυτού που αποθέωσε με την κιθάρα του ο Jimmie Hendrix. Και ο Clark θυμίζει τον Hendrix. Αλλά πειραματίζεται. Παίζει όπως έπαιζαν πριν από 80 χρόνια «Next Door Neighbor Blues», παίζει μπαλάντες «Things Are Changin'», παίζουν τη μουσική του σε ταινίες και σειρές «Bright Lights», παίζει με πνευστά «Ain't Messin' 'Round» και παίζει το σόλο του με στυλ χωρίς να τον νοιάζει αν το κομμάτι θα είναι τρίλεπτο «When My Train Pulls In». Αυτή η ποικιλία βέβαια στερεί από το δίσκο την ομοιομορφία ή έστω την αίσθηση μιας κατεύθυνσης. Είναι σαν να πέταξε μέσα τις καλύτερες ιδέες που του ήρθαν χωρίς να νοιάζεται για το σύνολο. Έτσι έχουμε το παράδοξο, αυτός ο «αναλογικός» τύπος να έχει δημιουργήσει ένα έργο εύκολο να διαλυθεί στην ψηφιακή εποχή που ζούμε και να κάνει καριέρα ως πολλά ξεχωριστά κομμάτια. Τώρα αν αυτό είναι καλό ή κακό είναι δικό σας θέμα. Εγώ θα κλείσω με κάτι που διάβασα στο Entertainment Weekly. «Κάθε γενιά έχει τον εκλεκτό της. Τώρα είναι η ώρα του Gary Clark Jr».

Dr. Albert Flipout's One CΑΝ Band - I Come From A Country North Of Africa [2013]

Ο Ελληνοδανός Mickey Pantelous είναι ένας χαρισματικός περφόμερ. Μπορείς να το διαπιστώσεις αυτό παρακολουθώντας ένα λάιβ του σε κάποιο μπαρ, συνήθως της Αθήνας. Το δεύτερο που θα διαπιστώσεις είναι ότι είναι μόνος του στη σκηνή. Παίζει ο ίδιος ντραμς, κιθάρα, φυσαρμόνικα, καζού και μερικά ακόμα μπλιμπλίκια. Η μόνη του συνοδεία είναι ο Dr. Albert Flipout που δεν είναι πρόσωπο υπαρκτό αλλά πρόσωπο ζωγραφισμένο σε κονσερβοκούτι και συνήθως κάθεται στο πόδι του Pantelous και ασχολείται με τα ντραμς. Οι «δυο» τους λοιπόν ανασκαλεύουν την παράδοση των μπλουζ. Είναι μάλιστα πολύ καλοί σε αυτό που κάνουν. Κινούνται από το στυλ του Tom Waits και του Captain Beefheart και φτάνουν μέχρι ήχους που θυμίζουν Aerosmith στα πρώτα χρόνια τους. Ένα από τα ομορφότερα κομμάτια του δίσκου είναι το «Hangover» και είναι ένα μικρό δείγμα της μαεστρίας με την οποία λέει τις ιστορίες του ο Mickey Pantelous. Αυτές είναι ο χάρισμά του και σε συνδυασμό με την άριστη γνώση της μπλουζ φόρμας (τα λάιβ του είναι ένα μάθημα ιστορίας του είδους, αφού πολύ συχνά γεμίζει το χρόνο μεταξύ δύο κομματιών δίνοντας πληροφορίες για καλλιτέχνες, δισκογραφικές ή ακόμα σχολιάζοντας τους στίχους) καταφέρνει να δημιουργήσει διαμαντάκια που καταπιάνονται με ενδιαφέροντα θέματα. Δώστε προσοχή στα «I should have gotten involved», «Time to pack my things and go», « Bankrupt» και αναζητείστε το επόμενο μπαράκι που θα χωθεί για να παίξει τις μουσικές του.

A$AP Rocky - LONG.LIVE.A$AP [2013]

Αυτός είναι ο δεύτερος δίσκος του A$AP Rocky και έγινε η προσωπική του οδύσσεια. Αρχικά η ημερομηνία κυκλοφορίας ήταν η 4η Ιουλίου. Μετά ανακοινώθηκαν άλλες τρεις – τέσσερις ημερομηνίες και όλα έδειχναν ότι κάπου κολλούσε το όλο θέμα. Όλα πήγαν καλά όμως, ο δίσκος έφτασε στα χέρια μας και αναρωτιόμαστε γιατί η εταιρία το καθυστέρησε τόσο. Ο 24χρονος ράπερ από το Χάρλεμ συναντά τις προσδοκίες μας, οι οποίες ήταν αρκετά υψηλές με βάση τον πρώτο του δίσκο «LiveLoveA$AP». Το πρώτο πράγμα που τραβάει τη προσοχή είναι οι πολλές πρωτοκλασάτες συνεργασίες. Αναφέρω μερικά ονόματα για να πάρετε μια ιδέα. Action Bronson, Danny Brown, Drake, Kendrick Lamar, Santigold, Schoolboy Q. Ειδικά ο Drake στο «Fuckin Problems» φαίνεται να το διασκεδάζει πραγματικά! Ο Rocky από την άλλη περνάει καλά σε όλη τη διάρκεια του δίσκου και μπορούμε να διακρίνουμε ποια είναι τα δυνατά του σημεία. Το βασικότερο προσόν του είναι ο εξαιρετικός έλεγχος του ρυθμού. Χάρη σε αυτόν νιώθει το ίδιο άνετα σε μια μεγάλη ποικιλία κομματιών και μπορεί να μας συνεπάρει με τις ιστορίες που έχει να πει χωρίς να ιδρώσει. Ακούστε για παράδειγμα το «1 Train» και θα διαπιστώσετε ότι αυτό το κομμάτι έχει ότι χρειάζεται για να αφήσει ιστορία. Το «Wild For The Night» από την άλλη θα χορευτεί σίγουρα ενώ το «PMW (All I Really Need)» μπορείς να το ακούσεις στο αυτοκίνητο κάνοντας τη βόλτα σου. Η Νέα Υόρκη μπορεί να κοιμάται ήσυχη πλέον. Βρήκε ένα ράπερ να συνεχίσει την παράδοση. Μπορεί να μην είναι ο καλύτερος που υπάρχει, αλλά είναι καλό να έχεις έναν σταρ στην ομάδα σου.

Ben Harper ft. Charlie Musselwhite - Get Up! [2013]

Ο μουσικός γάμος αυτών των δύο bluesmen είχε κουμπάρο τον μεγάλο John Lee Hooker. Αυτός τους έβαλε το μικρόβιο γι’ αυτή τη συνεργασία και κανένας τους δε φαίνεται να βγαίνει χαμένος. Από τη μία ο Charlie Musselwhite, που στη φυσαρμόνικα και τα blues δύσκολα θα βρεις όμοιο του αυτό τον καιρό, ήταν ελαφρώς παραγνωρισμένος. Από την άλλη ο Ben Harper, που από το 1994 και το «Welcome to the Cruel World» ακολουθεί τη μοναχική του διαδρομή, έχει λάβει όλη την αναγνώριση που του αξίζει, αλλά είναι πολλές οι φορές που έχει πετάξει κοντά στον ήλιο και εσύ περιμένεις πότε θα καεί. Σε αυτό το δίσκο όμως οι δυνάμεις που αναπτύσσονται μεταξύ τους συγκρατούν τον ένα και αναδεικνύουν τον άλλο, οπότε όλοι είμαστε κερδισμένοι. Στα της μουσικής τώρα, υπάρχουν τέσσερα κομμάτια που ξεχωρίζουν από τα υπόλοιπα. Το «I'm In I'm Out And I'm Gone» είναι το πιο ωμό κομμάτι του δίσκου. Blues παλιάς κοπής, με το βαρύ του μοτίβο και τον Ben Harper να βάζει την ψυχή του. Σε παρόμοιο στυλ και το «Don't Look Twice», ενώ στο «Blood Side Out» κινούνται σε ρυθμούς boogie και ξεσπάνε όλη τους την ενέργεια σε κάτι λιγότερο από τρία λεπτά. Για τελευταίο άφησα το γκόσπελ «We Can't End This Way» που είναι τόσο καλά «σκηνοθετημένο» με τη χορωδία και τα παλαμάκια που νομίζεις ότι βρίσκεσαι σε εκκλησία. Νομίζω ότι αυτή η συνεργασία οφείλει να έχει συνέχεια για χάρη του blues και όλων εμάς που θέλουμε πάντα νέο υλικό.