Έχετε ακούσει ποτέ βάτραχο να τραγουδάει; Χα χα!!! Δε νομίζω! Η φωνή αυτού εδώ του τύπου όμως θα σας θυμίσει σίγουρα βάτραχο. Μη σας ξεγελάει όμως. Η γλώσσα του βατράχου σπάει κόκαλα! Ειρωνικός, δυναμικός, επιθετικός και 100% άνθρωπος του παιχνιδιού. Είναι μικρός, κάνει ό,τι κάνουν όλοι οι άλλοι, αλλά ο δικός του τρόπος ακούγεται λιγάκι διαφορετικός. Ίσως φταίει το πολύ χόρτο. Το αποτέλεσμα; Αυτός ο καινούριος δίσκος του είναι ό,τι καλύτερο μας έχει παρουσιάσει μέχρι σήμερα ο ίδιος αλλά και το πιο καυτό πράγμα στα δεδομένα της RnB κοινότητας. Μια σύντομη ματιά σε μερικά κομμάτια είναι αρκετή για να μας πείσει. “Lollipop”, “You Ain’t Got Nothing”, “Whip It” για ξεσάλωμα στα club της υφηλίου αλλά και “Tie My Hands” με έντονο κοινωνικό στίχο.
Για να κλείσω, μία από τις αγαπημένες μου ατάκες έρχεται από το τραγούδι “3Peat” λέγοντας: “according to the doctor, I’m gonna die from traffic…” δε νοιώθετε έτσι στους δρόμους της Αθήνας πολύ συχνά;
Συνεχίζω τώρα με κάποιον που αρέσκεται να μπλέκει πολλά είδη μουσικής μεταξύ τους. Ο κύριος Kevin Rudolf λοιπόν υπέγραψε συμβόλαιο με τη Cash Money label και κυκλοφόρησε το πρώτο του cd. Δεν μπορώ σε καμία περίπτωση να πω ότι είναι αριστούργημα ή έστω κάτι κοντά σε αυτό, αλλά αξίζει να αναφερθεί για το ανακάτεμα ροκ, ηλεκτρονικής και ραπ μουσικής καθώς και για το γεγονός ότι γράφει τη μουσική και τους στίχους ο ίδιος. Πέρα από αυτά όμως και από 2-3 κομμάτια στα οποία συμμετέχουν μεγαθήρια του ραπ όπως ο Nas και ο Lil Wayne ο δίσκος δεν έχει να πει πολλά. Η μουσική είναι τετριμμένη ενώ το μεγαλύτερο μέρος των στίχων σε κάνει να χασμουριέσαι. Τα κομμάτια που ακούγονται ευχάριστα είναι τα “Let It Rock (ft. lil wayne)”, “N.Y.C. (ft.Nas)” και “Welcome To The World (ft. Rick Ross)”.
Πριν από 16 περίπου χρόνια έμειναν κλεισμένοι για ένα μήνα, σ’ ένα μεσογειακό αρχοντικό και έκαναν ίσως τον καλύτερο δίσκο τους μέχρι τώρα. Ο νέος παραγωγός τους, Rick Rubin, άφησε ελεύθερο τον Frusciante (κιθαρίστας) να πειραματιστεί καθώς ήταν αρκετά πιο νέος από τους υπόλοιπους και τα αποτελέσματα ήταν εκπληκτικά. Τα «The Power Of Equality», «Funky Monks» και «Sir Psycho Sexy» είναι πολύ δυνατά funk κομμάτια και σ’ αυτό το δίσκο υπάρχουν τα πασίγνωστα «Under The Bridge» και «Give It Away». Το τελευταίο μάλιστα, όταν είχε κυκλοφορήσει το απέρριψαν οι μεγαλύτεροι σταθμοί της εποχής γιατί είπαν πως δεν ήταν καθόλου μελωδικό. Αλλά το τραγούδι αυτό δεν έχει να κάνει με τη μελωδία. Είναι ένα αριστούργημα για ξεσάλωμα! Ωστόσο μετά από το δίσκο αυτό, το συγκρότημα ουσιαστικά διαλύεται και θα χρειαστούν να περάσουν 8 ολόκληρα χρόνια, μέχρι να επανέλθουν με το σούπερ επιτυχημένο Californication.
Αυτή τη φορά θα ξεθάψουμε ένα σχετικά πρόσφατο δίσκο. Μόλις από το 2005. Αλλά υπάρχει λόγος καλοκαιρινός.
Τρία χρόνια πριν λοιπόν, ο μικρότερος γιος του Bob Marley κυκλοφόρησε τον καλύτερο δίσκο που έχει βγάλει ποτέ γιος του θεού της reggae (και έχει πολλούς ο άτιμος!). Πολυσυλλεκτικό άλμπουμ, πλούσιο σε ήχους και συνεργασίες. Με άξονα τη reggae (φυσικά) αγγίζει ska, dancehall, samba και αμερικάνικο hip hop με τη συμμετοχή του Nas στο spiritual track «Road to Zion». Το κομμάτι που ξεχωρίζει είναι το «Welcome to Jamrock», με αρχοντικά μπάσα και sample από την Ini Kamoze που ντοπάρει («Out in the streets, they call it murder»). Στα «There for You» και «Pimpa's Paradise» μοιάζει να βρίσκεται στο στοιχείο του, ενώ πολύ δυνατά ακούγονται τα «All Night» και «Beautiful». Ας ελπίσουμε να έχουμε δισκογραφικά νέα του σύντομα και εξίσου καλά.
Είναι πάντα πολύ ωραίο και αισιόδοξο να κυκλοφορούν cd φοιτητικά συγκροτήματα. Με το ΕΡ τους «Rumors» λοιπόν και την ενέργεια που εκπέμπει, αυτή η τετραμελής παρέα κάνει ανοιχτή πρόσκληση για να την παρακολουθήσεις live. Τέσσερα πολύ δυνατά κομμάτια που κινούνται εκεί που συνορεύει το post punk με την ψυχεδέλεια και το new wave με τη funk, εγγυούνται πως θα περάσεις καλά. Τσεκάρετε επίσης και το εκπληκτικό video clip για το «Brother» που σκηνοθέτησε ο Joel Knutson.
Με το Nick Cave ξέρεις πάνω κάτω τι να περιμένεις. Τραγούδια που έχουν να κάνουν με το σεξ, το θάνατο, κάθε είδους κριτική σε ιστορίες της Βίβλου και όλα αυτά μέσα από χιούμορ και αυτοσαρκασμό. Αυτή τη φορά όμως τα κάνει όλα έξοχα, όπως και οι Bad Seeds δίνουν τον καλύτερο μουσικό εαυτό τους. Το αποτέλεσμα; Ο πιο funky δίσκος του μέχρι τώρα και αυτός με τις περισσότερες πωλήσεις. Φυσικά το κερασάκι στην τούρτα είναι ο Cave στο Λυκαβηττό στις 7/6. Εκεί θα μάθουμε αν ο Λάζαρος ήθελε να επιστρέψει στον κόσμο των ζωντανών και αν κανείς τον ρώτησε!
Κατ’ αρχάς θα μιλήσω για το εξώφυλλο του δίσκου. Από τα καλύτερα που έχω δει τον τελευταίο καιρό, φιλοτεχνημένο από τον Victor Gastelum, μόνιμο συνεργάτη του συγκροτήματος τα τελευταία χρόνια. Η μουσική τους απ’ την άλλη επιστρέφει σε ψηλά στάνταρ παλιότερων στιγμών τους όπως το Feast of Wire.
Ολόκληρος ο δίσκος είναι ένα ονειρικό ταξίδι στην Αμερική. Από το κομμάτι που ανοίγει το δίσκο («Victor Jara’s Hands», αφιερωμένο στο Χιλιανό ποιητή/μουσικό/πολιτικό ακτιβιστή), στις διακοπές του συγγραφέα («Writer' s Minor Holiday») και μετά στην παράκαμψη του δρόμου («Bend to the Road») που οδηγεί σε μια πόλη φάντασμα στη νοτιοανατολική Αριζονα («Contention City»). Οι Calexico είναι από τις μπάντες που μπορούν να ανακατέψουν πολλά διαφορετικά είδη μουσικής (country, latin, jazz και ασιατικά στοιχεία) και αυτό που θα βγει θα είναι ένας περίπλοκος αλλά ευχάριστος ρυθμός. Το σίγουρο είναι ότι αφού ξεκινήσεις να τους ακούς, δεν θα θες να σταματήσουν να λένε τις ιστορίες τους.
Πέμπτη βράδυ και όλη η παρέα μαζεύεται σπίτι μου για ποτό και DVD. Δύο ποτά μετά λοιπόν και αφού διαπληκτιστούμε για το ποια ταινία να δούμε αποφασίζω δημοκρατικότατα να βάλω το the Pink Panther με τον Peter Sellers (του 1963).
Η ταινία αυτή ήταν σταθμός στην καριέρα του διάσημου βρετανού κωμικού. Ήταν η ταινία με την οποία έγινε διάσημος σε όλο τον κόσμο πετυχαίνοντας να μετατρέψει με την ερμηνεία του ένα δεύτερο ρόλο σε πρωταγωνιστικό. Όλοι πλέον ξέρουν τον επιθεωρητή Κλουζώ και τις ατελείωτες γκάφες του στην προσπάθειά του να ανακαλύψει τους κλέφτες του πιο μεγάλου διαμαντιού στον κόσμο. Τα επόμενα χρόνια γυρίστηκαν άλλες 4 ταινίες για το Pink Panther και σε όλες κύριος πρωταγωνιστής ήταν ο Peter Sellers.
Γεννήθηκε το 1925 και από δύο χρονών κυκλοφορούσε στα θέατρα αφού οι γονείς του ήταν ηθοποιοί. Γύρω στα 20 του υπηρέτησε σαν διασκεδαστής των στρατευμάτων στο Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και όταν επέστρεψε απέκτησε εκπομπή στο ραδιόφωνο που αργότερα μεταφέρθηκε στην τηλεόραση. Από το 1955 άρχισε να εμφανίζεται σε ταινίες στον κινηματογράφο κάνοντας επιτυχία κυρίως στη Βρετανία, με ταινίες όπως “The Mouse That Roared” και “Battle of the Sexes”.
Η επιτυχία και η αναγνώριση ωστόσο έρχονται μέσω Hollywood, από το 1963 και μετά με τις συνέχειες της ταινίας The Pink Panther. O Sellers είναι σαρωτικός στο ρόλο του Κλουζώ και αυτό του ανοίγει τις πόρτες των μεγάλων στούντιο. Παράλληλα έρχονται και οι υποψηφιότητες για Όσκαρ με τις ταινίες “Dr. Strangelove” του Στάνλεϊ Κιούμπρικ (που θεωρείται η καλύτερή του) και “Being There” (που τελικά κέρδισε τη Χρυσή Σφαίρα). Συνολικά πρωταγωνίστησε σε περισσότερες από 60 ταινίες και αμέτρητες ραδιοφωνικές και τηλεοπτικές εκπομπές. Το χαρακτηριστικό που τον έκανε να ξεχωρίζει ήταν ότι “έμπαινε” και “έβγαινε” σε ένα ρόλο με πολύ μεγάλη ευκολία και ταχύτητα.
Η προσωπική του ζωή ήταν πολύ προβληματική. Όσοι τον γνώριζαν καλύτερα έλεγαν ότι ήταν πολύ δύσκολος και απαιτητικός άνθρωπος, πράγμα που επιβεβαιώνεται από τους τέσσερις γάμους του. Δεν ήθελε να μιλάει για την προσωπική του ζωή και για να εμφανιστεί σε κάποια εκπομπή ως καλεσμένος απαιτούσε να το κάνει υποδυόμενος κάποιο ρόλο. Σε μια εμφάνισή του στο Muppet Show, ο Κέρμιτ ο βάτραχος του πρότεινε να σταματήσει να υποδύεται και να είναι ο εαυτός του. Αυτός απάντησε πως κάτι τέτοιο ήταν πρακτικά αδύνατον, αφού δεν υπήρχε πια ο πραγματικός εαυτός του. Τον είχε αφαιρέσει χειρουργικά!
Πολλοί πίστευαν πως ο Sellers υπέφερε από κατάθλιψη καθώς κατανάλωνε τεράστιες ποσότητες αλκοόλ, κάπνιζε σχεδόν σε καθημερινή βάση μαριχουάνα και κατανάλωνε κάθε είδους άλλα ναρκωτικά. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα, σε ηλικία μόλις 38 χρονών, μέσα σε λίγες μέρες να υποστεί 13 (!) καρδιακές προσβολές, που φυσικά του άφησαν μόνιμα προβλήματα στην καρδιά!
Ήταν πολύ καλός φίλος με δύο από τους Beatles, τον George Harrison και το Ringo Starr, όπως και με τον ηθοποιό και σκηνοθέτη Roman Polanski και τη Sophia Loren. Με την τελευταία μάλιστα υπήρχε πάντα η παραφιλολογία για το αν είχαν ολοκληρωμένη σχέση ή όχι.
Τα αυτοκίνητα ήταν η μεγάλη τρέλα του. Τα άλλαζε σαν τα πουκάμισα και αποκαλούσε τον εαυτό του "auto-erotic". Μάλιστα σε μία ραδιοφωνική εκπομπή που εμφανίστηκε ως καλεσμένος, ο εκφωνητής για να τον υποδεχτεί είπε: “Κυρίες και κύριοι. Έχουμε μαζί μας τον Peter Sellers που μόλις κατάφερε να σπάσει το προσωπικό του ρεκόρ, κρατώντας το ίδιο αμάξι για περισσότερο από ένα μήνα!”.
Πέθανε το 1980, σε ηλικία 54 ετών από καρδιακή προσβολή. Το μεγαλείο αυτού του κωμικού ήταν τέτοιο που δεν μπόρεσε να αντισταθεί σε ένα τελευταίο μετά θάνατον αστείο. Στη διαθήκη του, είχε ζητήσει την ώρα της κηδείας να ακούγεται το τραγούδι του Glenn Miller, “In The Mood”. Σύμφωνα με τους κοντινούς του ανθρώπους, αυτό ήταν το τραγούδι που μισούσε περισσότερο σε όλη του τη ζωή!!!
Ένα ζεστό καλοκαιρινό βράδυ ξεκίνησα να γράφω αυτό το άρθρο. Έβαλα ένα ποτήρι μαύρο ρούμι με πάγο και το cd των Bob Marley and The Wailers, «Natty Dread» να παίζει. Έφτιαξα ένα reggae σκηνικό για να μπω καλύτερα στο κλίμα!
Πλήρες το όνομά του είναι Robert Nesta Marley. Γεννήθηκε 6 Φεβρουαρίου του 1945 στη Τζαμάικα. Ο πατέρας του τους εγκατέλειψε λίγο μετά τη γέννηση του και έτσι αναγκάστηκαν να μετακομίσουν σε μια μεγάλη πόλη (Trench town) για να βρει δουλειά η μάνα του.
Δεν θα μπορούσε να βρει καλύτερο περιβάλλον. Με το φίλο του Neville Livingstone (μαζί σχημάτισαν αργότερα τους Wailers) παρακολουθούσαν μαθήματα μουσικής, ενώ είχαν πρόσβαση σε κάθε είδος μουσικής που τους άρεσε. Την ίδια περίοδο οι εξελίξεις στη μουσική της Τζαμάικα ήταν ραγδαίες. Το κύμα της Ska ξεκίνησε από εκεί και άρχισε να απλώνεται σε όλο τον κόσμο.
Το 1963 έφτιαξε την μπάντα Wailing Wailers με τους οποίους άρχισε να γίνεται γνωστός τοπικά κυκλοφορώντας μόνο singles. Το 1970 που υπέγραψαν στην Island Records, ως Wailers, έγιναν από παγκοσμίως άγνωστοι μία από τις πρώτες reggae μπάντες που ηχογραφούσαν ολόκληρο δίσκο και μάλιστα επιτυχημένο. Μέχρι τότε reggae μουσική μπορούσες να βρεις μόνο σε compilation cds και singles.
Πλέον είχαν ακουστεί παγκοσμίως αλλά δεν ήταν ακόμα το μεγάλο όνομα ώστε να κάνουν περιοδεία μόνοι τους. Οπότε τους πήραν οι Sly and The Family Stone για να ανοίγουν τις συναυλίες τους. Μετά από 4 συναυλίες όμως απολύθηκαν, αφού το κοινό τους ζητούσε φωνάζοντας το όνομα τους, την ώρα που έπαιζαν οι Sly and The Family Stone! Από το 1973 και μετά κυκλοφορούσαν σχεδόν ένα δίσκο το χρόνο ενώ άρχισαν να έχουν επιτυχία σε πολλές χώρες.
Τα τραγούδια του Bob Marley έχουν στο επίκεντρο τους τη μαριχουάνα (όπως είναι παγκοσμίως γνωστό πια), την πολιτική και τον έρωτα. Για να καταλάβει κανείς όμως την εμμονή του με το συγκεκριμένο φυτό πρέπει να γνωρίζει τη σημασία που έχει για τους ρασταφάρι. Πιστεύουν λοιπόν ότι το να καπνίζουν αυτό το ιερό βότανο τους φέρνει με κάποιο τρόπο πιο κοντά στο Θεό.
Το 1977, ενώ έχουν γίνει παγκοσμίως γνωστοί, διαπιστώνεται ότι ο Bob Marley πάσχει από καρκίνο. Εκείνη τη χρονική στιγμή θα μπορούσε να είχε αντιμετωπιστεί ακρωτηριάζοντας το δάχτυλο του ποδιού του. Αυτό όμως ήταν αντίθετο με την πίστη των Ρασταφάρι και έτσι το αρνήθηκε.
Τα επόμενα τέσσερα χρόνια η καριέρα του απογειώθηκε. Ήταν παγκοσμίως το πιο καυτό όνομα και στα φεστιβάλ που εμφανίστηκε έσπασε πολλά ρεκόρ προσέλευσης κόσμου (100.000 είδαν τη συναυλία στο Μιλάνο). Επισκέφθηκε πολλές χώρες της Αφρικής που είναι η πνευματική πατρίδα των ρασταφάρι ενώ τον προσκάλεσε επίσημα ο Πρόεδρος της Ζιμπάμπουε να εμφανιστεί στον εορτασμό της ανεξαρτησίας της χώρας. Η απήχηση που είχε στις χώρες του Τρίτου Κόσμου ήταν τεράστια. Το 1978 σε μια συναυλία του στη Τζαμάικα κατάφερε να ανεβάσει στη σκηνή τον Πρόεδρο της χώρας και τον αρχηγό της αντιπολίτευσης. Με αυτό τον τρόπο συνέβαλε στην αποφυγή ενός εμφυλίου πολέμου αφού οι σχέσεις των οπαδών των δύο κομμάτων ήταν κάτι περισσότερο από τεταμένες.
Η τελευταία του συναυλία ήταν στο Pittsburgh μία μέρα αφότου έμαθε ότι είχε όγκο στον εγκέφαλο και οι γιατροί του έδιναν ένα μήνα ζωής. Πέθανε στις 11 Μαΐου του 1981 στο Μαϊάμι και στην κηδεία του πήγε χιλιάδες κόσμος. Ανάμεσα τους ήταν ο Πρόεδρος της Τζαμάικα και ο αρχηγός της αντιπολίτευσης.
Μετά από μερικά χρόνια απουσίας ο κύριος “sex bomb” είναι και πάλι εδώ. Αρκεί να τον χαρακτηρίσω την “αρσενική” Amy Winehouse για να καταλάβετε τι είδους άλμπουμ είναι αυτό. Στην πραγματικότητα όμως αυτός ο χαρακτηρισμός είναι άδικος και ο λόγος είναι ότι ο Tom τραγουδάει αυτό το είδος από τη δεκαετία του ’60. Τα τελευταία χρόνια, έψαχνε να βρει ένα στυλ για να μπει ξανά στο παιχνίδι της επιτυχίας, χωρίς ωστόσο να τα καταφέρει. Χάρη στην αναγέννηση της Soul όμως, μπορεί απλά να κάνει αυτό που ξέρει από παλιά και να κερδίσει τις εντυπώσεις.
Από τις κορυφαίες στιγμές του άλμπουμ είναι τα funky-soul “Feels Like Music”, “Give A Little Love”, “I’m Alive”, αλλά και το λατινοειδές “In Style And Rhythm”. Για πρώτη φορά στην καριέρα του αποφάσισε (στα 68 του παρακαλώ!) να γράψει αυτός τους στίχους για τα περισσότερα τραγούδια. Αυτό για το οποίο του βγάζω το καπέλο είναι το “The Road”, όπου παραδέχεται την ενοχή του, απολογούμενος στη γυναίκα του για όσο κέρατο της έχει φορέσει όλα αυτά τα χρόνια. Θέλει μεγάλα α*****α για να το κάνεις αυτό δημοσίως και το καλύτερο είναι ότι αυτή την απολογία την έχει μετατρέψει σ’ ένα υπέροχο ερωτικό τραγούδι. Διπλά μάγκας δηλαδή!
Πάμε πίσω στο 1999. Έχω μια αδυναμία στα άλμπουμ που στα ψιλά γράμματα υπάρχει ημερομηνία προ της νέας χιλιετίας. Ίσως απλά νοσταλγώ τις πιο ανέμελες μέρες μου.
Το συγκεκριμένο cd πάντως, είναι ότι πρέπει για ανέμελες στιγμές. Ακόμα καλύτερα θα ήταν βέβαια με ένα Mohito (ή Mimosa) στο χέρι και ξάπλα δίπλα σε μία πισίνα. Αλλά αφού το καλοκαίρι πέρασε και ο χρόνος δε γυρίζει πίσω, ας κρατηθούμε λίγο από τον ήχο. Ακόμα και νοερά τα ταξίδια είναι ευχάριστα. Fun lovin’ Criminals λοιπόν και «Mimosa».
Ένα πολυσυλλεκτικό cd με στόχο να σε ηρεμίσει και να σε χαλαρώσει. Περιέχει λίγα νέα τραγούδια («Couldn't Get It Right»), lounge διασκευές προηγούμενων επιτυχιών του συγκροτήματος («Scooby Snacks», «Coney Island Girl») από τα δύο πρώτα άλμπουμ και διασκευές κλασσικών επιτυχιών («Shining Star», «The Summer Wind», «We Have All The Time In The World»). Αν τώρα το αγοράσεις ή το κατεβάσεις και τσαντιστείς που δεν μπορείς να είσαι στην παραλία γιατί χειμώνιασε τι να σου πω; Κράτα το για το επόμενο καλοκαίρι. Πάλι επίκαιρο θα είναι!
Καθώς έψαχνα κάποια σκονισμένα cd, το μάτι μου έπεσε σε κάτι πολύ παλιό αλλά διαχρονικό. Μπροστά μου έχω ένα κλασικό άλμπουμ του Bob Dylan. Το Blond on Blonde του 1966. Εποχή των Χίπις τότε και ο τρόπος ζωής τους έχει επηρεάσει φανερά τον Dylan. Η φωνή του έχει διαφορετικό τόνο από ότι σε άλλες δουλειές του μέχρι τότε, η ερμηνεία του είναι σαφώς πιο ποιητική και χαρακτηρίζει την εποχή εκείνη με το στίχο του «everybody must get stoned»! Εδώ υπάρχουν τα εκπληκτικά «I Want You», «Just Like A Woman»,«Rainy Day Women # 12 & 35» στο οποίο περιέχεται ο παραπάνω σκανδαλιστικός στίχος καθώς και το 22 λεπτών «Sad Eyed Lady Of Lowlands». Από τότε έχουν περάσει πάνω από 40 χρόνια αλλά ο Bob είναι ακόμα μοναδικά ενεργός έχοντας ένα πολύ πετυχημένο cd το 2006 (Modern Times) και πρωτότυπη ραδιοφωνική εκπομπή με πολύ υψηλή ακροαματικότητα. You just can’ t get enough of this guy!
Πριν από μερικούς μήνες τράκαρα με το αυτοκίνητό μου. Το διέλυσα. Πέρασα ένα στοπ χωρίς να σταματήσω. Ήταν μία το βράδυ και συγκρούστηκα με το αμάξι μιας κοπέλας γύρω στα 27. Τώρα βέβαια έχω καινούριο αμάξι, αλλά μου λείπει το παλιό γιατί το είχα από τα 18 μου.
Την επόμενη μέρα του ατυχήματος έλεγα σε όλους: «το στοπ δεν φαινόταν», «είχε δέντρο μπροστά του». Σκατά. Η αλήθεια είναι ότι στη θέση του συνοδηγού, δίπλα μου δηλαδή, υπήρχε μια γκόμενα με όμορφα πόδια, βαθύ ντεκολτέ και αχόρταγες ορέξεις. Την είχα γνωρίσει δύο μέρες πριν σ’ ένα μπαρ. Δεν ήθελα να χάσω ούτε δευτερόλεπτο έντονης οπτικής επαφής.
Τέλος πάντων. Λίγες μέρες αργότερα, η κοπέλα μου έμαθε (ακόμη ερευνώ αυτό το κομμάτι της ιστορίας) για τη «συνοδηγό» μου και ύστερα από ένα μεγαλούτσικο καυγά με χώρισε.
Μικρό το κακό σκέφτηκα. Πέρα από μια μικρή εξάρθρωση του ώμου μου, το τρακάρισμα μου άφησε κληρονομιά το τηλέφωνο της γοητευτικής 27χρονης οδηγού του άλλου αυτοκινήτου. Σαν σωστό αρσενικό, με τα ψυχολογικά μου παρέα, της τηλεφώνησα αμέσως. Βγήκα μαζί της για καφέ, για να ξεπεράσω το χωρισμό μου και για να συζητήσουμε το τρακάρισμα βεβαίως βεβαίως… ένα κρυφό χαμόγελο άστραφτε κάτω από τα μουστάκια της αξύριστης φάτσας μου.
Για την άλλη με τα όμορφα πόδια και το ντεκολτέ μην αναρωτιέστε καν. Αφού δεν μπορώ να ελέγξω τα ένστικτά μου, μπορώ να επιλέξω το πόσο θα είναι ντυμένη όποια κάθεται στη θέση του συνοδηγού…
Έστω και με αρκετούς μήνες καθυστέρηση έφτασε στα χέρια μου ο πρώτος δίσκος της Monika, “Avatar”. Κάλλιο αργά, παρά ποτέ! Πλέον είμαι φανατικός. Πρόκειται για ένα μικρό αριστούργημα. Μια φωνή μαγευτική που σε πολλά κομμάτια θυμίζει τη Joan Baez. Διατηρώντας ωστόσο τη δική της “προσωπικότητα” και με την ελεγχόμενη δυναμικότητα που τη διακρίνει, κάνει ό,τι θέλει τα κομμάτια.
Αυτό που μου αρέσει περισσότερο είναι ότι δεν μπορείς εύκολα να κατατάξεις τη μουσική της σε κάποιο είδος. Αποφεύγει έξυπνα να μπει σε καλούπια. Επηρεάζεται από την ευελιξία της Cat Power και με την τεράστια ποικιλία μουσικών οργάνων που χρησιμοποιεί (από πιάνο και κιθάρες ως σαξόφωνα, τρομπέτες όμποε, μαντολίνο και τσέλο), καταφέρνει να διατηρεί αμείωτο το ενδιαφέρον από την αρχή ως το τέλος. Η ενορχήστρωση των κομματιών είναι απλή σαν να περιέχει μόνο τα απαραίτητα ενώ οι στίχοι (πάντα στα αγγλικά) φαίνεται να εκφράζουν ειλικρινά τα συναισθήματά της. Τα κομμάτια που ξεχωρίζουν είναι τα “Bloody Sth”, “Are you coming with us”, “Babe”, “Pretend”, “Over the hill” και “Misery loves company”.
Εδώ αξίζει να σημειωθεί ότι οι στίχοι και η μουσική είναι γραμμένα από την ίδια ενώ η συμμετοχή στα πνευστά του Martin Wenk των Calexico, δίνουν άλλο αέρα στο δίσκο. Το σημαντικό είναι πως μία φοιτήτρια μαθηματικών, ετών 21, δημιουργεί ένα τόσο ώριμο δίσκο που μοιάζει σαν ηχητική όαση στην ελληνική δισκογραφία. Καλή αρχή λοιπόν στη Monika και καλές ακροάσεις σ’ εμάς τους υπόλοιπους.
«Όταν αποκαλείσαι μουσικός, ανήκεις αυτόματα στην οικογένεια των αφηγητών». Τάδε έφη Jack White (από τους White Stripes) και ονόμασε τη side band του «Οι Καλοί Αφηγητές». Πολύ αξιόλογοι μουσικοί, είναι η αλήθεια, απαρτίζουν αυτή τη μπάντα. Μαζί με το Jack, γράφει και τραγουδάει ο Brendan Benson, που δεν έχει αναγνωριστεί από το ευρύ κοινό αλλά δέχεται καλές κριτικές, ενώ τους συνοδεύουν δύο εξαιρετικά ταλαντούχοι μουσικοί του garage rock, ο Jack Lawrence και ο Patrick Keeler.
Όλοι αυτοί λοιπόν, φαίνεται να βρίσκουν τα πατήματά τους στο δεύτερο LP τους, «Consolers Of The Lonely» και το μονοπάτι που ακολουθούν δεν είναι μια μονότονη ευθεία αλλά επαρχιακός δρόμος με στροφές που οι περισσότερες φέρνουν μπροστά στα μάτια σου κάποιο διαφορετικό είδος μουσικής. Punk και garage rock είναι η βασική σου συντροφιά στο ταξίδι («Salute Your Solution», «Hold Up», «Five On Five»), ενώ country («The Switch And The Spur») και pop rock («Old Enough», «Top Yourself») σπάνε την (όποια!) μονοτονία. Το καλύτερο όμως είναι στο τέλος. Πάνω που έχεις πιστέψει ότι είπαν ό,τι είχαν να πουν, σου πετάνε ένα τραγούδι αλά Dylan («Carolina Drama»). Ο Jack τραγουδάει την τραγική ιστορία μιας οικογένειας χωρίς ωστόσο να αποκαλύψει τη λύση του δράματος. Πώς όμως θα ήταν «Καλοί Αφηγητές» αν δεν έπαιζαν με την περιέργειά μας;
Ο LennyKravitz είναι άνθρωπος της αγάπης! Το δήλωνε πίσω στο 1989 με το πρώτο του άλμπουμ «LetLoveRule», το δήλωσε και πριν από λίγους μήνες με την κυκλοφορία του όγδοου άλμπουμ «ItIsTimeForALoveRevolution». Επίσης είναι από τους ανθρώπους που έχουν τη μουσική μέσα τους και μια ιδιαίτερη σχέση μαζί της. Παίζει κιθάρα, πιάνο, μπάσο, ντραμς ενώ συνεχώς πετάγεται από το ένα μουσικό είδος στο άλλο – βλέπε rock, softrock, funk, soul και R&B αλά Motown. Ξεκίνησε επηρεασμένος από τους LedZeppelin, JimiHendrix, BobMarleyαλλά κυρίως από τον Prince και από τα πρώτα του κιόλας cd μας χάρισε διαμάντια όπως τα Mr. CabDriver, AreYouGonnaGoMyWay, IBelongToYou, Again και το απόλυτο hitFlyAway.Στα τέλη των 90’s, «5» (1998), άλλαξε ελαφρώς πορεία, πειραματίστηκε με ηλεκτρονικούς ήχους και trip-hopλούπες αλλά με το τελευταίο άλμπουμ του (ItIsTimeForALoveRevolution) δείχνει να επιστρέφει για τα καλά στο rock– funkμονοπάτι που χάραξε. Στα «LoveRevolution» και «BringItOn» οι κιθάρες τα δίνουν όλα και το λατρεύουν. Το «A Long And Sad Goodbye» αναφέρεται στην προβληματική σχέση με τον πατέρα του που πέθανε λίγους μήνες πριν, ενώ στο τραγούδι «Lovelovelove», δηλώνει όλα αυτά που δεν έχει ανάγκη, θυμίζοντας τον τρόπο που ο BobDylan προσδιορίζει τον εαυτό του με βάσει όλα αυτά που δεν είναι («Itain’tme, babe»). Πιο είναι το καλύτερο; Μάλλον τον Αύγουστο θα τον δούμε ζωντανά στην Αθήνα! Υπομονή λίγο ακόμα…
Ένα πλούσιο χαρμάνι από folk, jazz και blues. Αυτή η πρόταση χαρακτηρίζει με τον καλύτερο τρόπο τη νέα δουλειά της KatieMelua, Pictures. Γλυκές μελωδίες και ολοκληρωμένα κομμάτια για ρομαντικές βραδιές. Σαξόφωνο και τρομπέτες που εμφανίζονται αιφνιδιαστικά και αρέσουν. Ένας δίσκος με μικρές χάρες που αποκαλύπτει σταδιακά στον ακροατή το ταλέντο της 22χρονης Katie. Σ’ αυτό οφείλονται εξάλλου τα πολλά βραβεία και οι 7,5 εκατομμύρια πωλήσεις παγκοσμίως. Ωστόσο η γεννημένη στη Γεωργία τραγουδοποιός δεν μένει εκεί και τολμάει να εξερευνήσει ακόμα και τη μυστική ζωή του LeonardCohen διασκευάζοντας το Inmysecretlife, ενώ αλλού μας τραγουδά πως περπατάει συνεχώς σ’ ένα κύκλο από τον οποίο θέλει να ξεφύγει. Σίγουρα θα χει μεγάλο ενδιαφέρον να την ακολουθήσουμε…
Έχω μεγάλο πρόβλημα με τη μνήμη μου. Δε θυμάμαι πολλά πράγματα και αυτά που θυμάμαι τα ξεχνάω εύκολα. Οπότε γράφω ό,τι έχω να κάνω κάθε μέρα σ’ ένα χαρτί. Πράγματα συνηθισμένα, όπως να πάω στη δουλειά, να κάνω ψώνια, να μαγειρέψω, να πάρω τηλέφωνο τη Μαρία ή να πάρω κάνα δώρο στην κοπέλα μου.
Συνήθως το αφήνω πάνω στο γραφείο μου. Αν τύχει να χάσω αυτό το χαρτί, τα πράγματα γίνονται πολύ απλά και ευχάριστα… κάθομαι όλη μέρα κλεισμένος σπίτι μου, πίνω και ακούω μουσική.
Όταν γράφω είναι σα βλέπω τον εαυτό μου σ’ ένα μεγάλο πάρτι. Όλοι φοράνε τα καλά τους. Άλλοι διασκεδάζουν πραγματικά, άλλοι δείχνουν να διασκεδάζουν πραγματικά και άλλοι θέλουν να φύγουν. Εγώ περιφέρομαι ανάμεσά τους, αλλά είμαι γυμνός.
Την περισσότερη ώρα δε με πειράζει. Περνάω καλά. Νιώθω άνετα. Πίνω τα ποτά μου, φλερτάρω, καπνίζω, μιλάω με κόσμο. Δε δείχνουν να τους ενοχλεί. Που και που βλέπω άλλους γυμνούς ανάμεσά τους. Συνήθως τους ρίχνω μια γρήγορη ματιά, αλλά σε γενικές γραμμές τους αποφεύγω.
Κάποιες στιγμές ωστόσο θα ήθελα ν’ ανοίξει η γη να με καταπιεί. Είναι ο τρόπος που μερικοί σε κοιτάνε. Αδιάκριτα, επιθετικά, επικριτικά. Μ’ αρέσει όμως να είμαι γυμνός. Αφού έβγαλα τα ρούχα μου δεν υπάρχει λόγος να τα βάλω ξανά. Θα προσπαθήσω να τους διώξω, σκέφτομαι. Αρχίζω να επιδεικνύομαι και να φέρομαι πρόστυχα. Ω του θαύματος. Δε μ’ αντέχουν. Σιγά σιγά φεύγουν και τους ακούω να με βρίζουν καθώς απομακρύνονται.
Αρχίζω να νιώθω άνετα ξανά. Στέκομαι για λίγο εκεί και παρατηρώ τον κόσμο. Εστιάζω στις ωραίες παρουσίες. Η ζωή είναι ωραία και εγώ είμαι τσίτσιδος από άποψη. Αναμειγνύομαι ξανά μαζί τους. Νιώθω ελεύθερος. Ίσως να μην είμαι.
