Blogovision #17

Eddie Vedder - Ukulele Songs

Πάντα εκτιμώ έναν «γυμνό» δίσκο. Επίσης εκτιμώ τις εκπλήξεις. Αν και από το soundtrack της ταινίας Into The Wild η πορεία του φαινόταν να πηγαίνει προς φόλκ μεριά, με αυτό το άλμπουμ το κάνει επίσημο। Τραγούδια μόνο με γιουκαλίλι (άντε και λίγο βιολί που και που) και κατάθεση ψυχής. Από την άλλη, 16 τραγούδια είναι πολλά. Αλλά όταν τελειώνει με μια τέτοια εκτέλεση του «Dream A Little Dream», κάνεις κι εσύ τα στραβά μάτια.

#20 Seasick Steve – You Can’t Teach An Old Dog New Tricks

#19 Lenny Kravitz - Black and White America

#18 Apathy - Honkey Kong

Blogovision #18

Apathy - Honkey Kong

Πέρασαν δύο χρόνια σχεδόν από τον τελευταίο ραπ δίσκο που με συνεπήρε. Από την πρώτη ακρόαση στο «Honkey Kong» καταλαβαίνεις ότι έχει όλα τα σωστά υλικά. Όμορφες λούπες, παθιασμένους mc και έξυπνα lyrics πλαισιωμένα από σέξι φωνητικά. Ο Apathy, χρειάστηκε να φύγει από τη μεγάλη δισκογραφική (Atlantic) για να δει προκοπή. Και δεν είναι ότι δεν έχει ταλέντο. Το αντίθετο. Είναι σαν μάγος των λέξεων. Στήνει ρίμες τόσο περίτεχνα που είσαι χαρούμενος μόνο να διαβάζεις τους στίχους του. Όχι βέβαια πως στη μουσική πάει πίσω. Στο «Check to Check» βγάζει το καπέλο στους φαν του και άνετα θα μπορούσα να τον φανταστώ σε Battle σαν αυτές που έπαιρνε μέρος ο Eminem στο 8 mile. Το «Holy Ghost (feat. Slaine)» με τα εθιστικά synths και τον καταιγιστικό ρυθμό είναι σίγουρη επιτυχία σε κάθε R’n’B πάρτι ενώ το «Never Say Never» αποδίδει φόρο τιμής στο dancehall rap της δεκαετίας του ‘90. Τελευταίο άφησα αυτό που θεωρώ καλύτερο κομμάτι του δίσκου. Το «1.52 A.M.». Είναι μια μικρή ιστορία μεταξύ μιας κοπέλας, του πρώην και του νυν με εντελώς απροσδόκητο τέλος. Apathy, υποκλίνομαι.

#20 Seasick Steve - You Can’t Teach An Old Dog New Tricks
#19 Lenny Kravitz - Black and White America

Blogovision #19

Lenny Kravitz - Black and White America

Θα είχε θέση ο νέος δίσκος στη λίστα με τους καλύτερους του; Ίσως όχι. Αλλά θα ήταν ο επόμενος στη σειρά. Σίγουρα σε αυτό το δίσκο πειραματίστηκε πολύ. Τα μόνα που δεν δείχνει να αποχωρίζεται - και καλά κάνει - είναι το δυνατό beat και οι κιθάρες. Τα πλήκτρα έχουν την τιμητική τους σε όλο το δίσκο, με αποκορύφωμα το τζαζέ «Looking Back On Love», αλλά και τα πνευστά παίρνουν περισσότερο χρόνο συμμετοχής σε σχέση με παλιότερες παραγωγές του. Ο ήχος του (όπως και ο στίχος σε πολλά κομμάτια) προσπαθεί να αποδώσει μία χίπικη διάσταση και το πετυχαίνει. Άλλωστε το εξώφυλλο με τον Lenny πιτσιρικά, το σήμα της ειρήνης στο κούτελο και τη λέξη «αγάπη» γραμμένη στο χέρι του δεν αφήνουν πολλά περιθώρια για παρεξηγήσεις. Όσον αφορά τους στίχους, με το Lenny Kravitz δεν ελπίζεις σε εκπλήξεις. Η θεματολογία είναι σταθερή και γνωστή. Λίγο η θρησκεία και ο ανοιχτός διάλογος που έχει όλα αυτά τα χρόνια με τα θεία, πολύ αγάπη για όλο τον κόσμο και τα πολιτικοποιημένα τραγούδια του για τη μαυρόασπρη Αμερική. Το «Come On Get It» θα μπορούσε πολύ εύκολα να έχει θέση σ ‘ένα δίσκο των Red Hot Chili Peppers και παίρνει άνετα τον τίτλο του πιο κεφάτου κομματιού. Μαζί με το «Life Ain't Ever Been Better Than It Is Now», που είναι εκρηκτικός συνδυασμός funk και New Orleans Jazz και το «Black and White America» αποτελούν τα καλύτερα τραγούδια. Και αν χρειαζόμαστε ένα τίτλο για αυτό το δίσκο που ηχογραφήθηκε στις Μπαχάμες και στο Παρίσι αυτός είναι «ο καλύτερος δίσκος της τελευταίας δεκαετίας για το Lenny Kravitz». Welcome back Lenny!

#20 Seasick Steve - You Can’t Teach An Old Dog New Tricks