Πέμπτη 10 Σεπτεμβρίου 2009

Jay Z - The Blueprint 3 [2009]


Ήμουν έτοιμος να γράψω για το νέο δίσκο των Dead Prez που μου άρεσε ιδιαίτερα, αλλά έπεσε στα χέρια μου το καινούριο cd του Jay Z. Αυτό αποτελεί είδηση από μόνο του οπότε είπα να του αφιερώσω λίγο χρόνο. Το μεγάλο αφεντικό της rap χρησιμοποιεί αρκετούς «δικούς» του για να δώσουν χρώμα και φρεσκάδα στη δουλειά του. Έτσι η παρέλαση αρχίζει με Alicia Keys, Rihanna, Kanye West και φτάνει μέχρι Pharrell και Young Jeezy. Σε καμία περίπτωση δεν μιλάμε για μία από τις καλύτερες δουλειές του αλλά πάντα αυτός ο τύπος έχει τη δυνατότητα να μένει μέσα στο παιχνίδι και να είναι ανάμεσα στους πρώτους. Υπάρχουν αρκετά κομμάτια ικανά για «καριέρα», όπως το «on to the next one» που είναι βασισμένο στα δεύτερα φωνητικά, το «already home» που έχει τον πιο κλασσικό Jay Z ήχο, το «reminder» που είναι έτοιμο για clubbing, το φθινοπωρινό και Ντιλανικό «young forever» και το «empire state of mind» ποτισμένο με τον αρκετά χαρακτηριστικό ήχο της Alicia Keys. Κατά την άποψή μου, μάλλον θα έπρεπε να κυκλοφορήσει κάποια singles πρώτα και να περιμένει λίγο καιρό ακόμα για να βγάλει το δίσκο. Αλλά αυτός είναι ο πρόεδρος και όχι εγώ.

Madeleine Peyroux - Bare bones [2009]


Να κάτι φθινοπωρινό και ιδιαίτερο. Λίγη Jazz όπως τη φτιάχνουν αυτές τις μέρες. Με φαντασία, δροσερές ιδέες, ιδιαίτερο στίχο και τη μαγευτική φωνή της Madeleine που είναι έτοιμη να σε παρασύρει με την υποβλητικότητά της. Το συγκεκριμένο άλμπουμ έχει βαρύνουσα σημασία για ένα ακόμη λόγο. Είναι η μετάβασή της από μουσικός διασκευών σε τραγουδοποιό. Και το αποτέλεσμα τη δικαιώνει. Oι μελωδίες της αποκτούν χαρακτήρα και οι στίχοι πολλές φορές αγγίζουν τα υψηλά επίπεδα ενός Leonard Cohen, ενός Tom Waits και ενός Bob Dylan. Φτάνει από το δικό της δρόμο σε αυτούς που ξεκίνησε να διασκευάζει και αυτό μόνο καλό είναι. Πώς να μην είναι δηλαδή, με κομμάτια όπως το «Love and Treachery», για την αγάπη και την προδοσία που πάνε χέρι χέρι, το «Homeless Happiness» που μας βάζει να σκεφτούμε τι μας κάνει ευτυχισμένους και αν πραγματικά είναι αυτό που αξίζει να προσέξουμε, αλλά και το «You can't do me» που βάζει τη Jazz πιο κοντά στο pop ραδιόφωνο. Αρκεί να μην παρασυρθεί από τις εκατομμύρια πωλήσεις που έχει κάνει μέχρι τώρα και ξεχάσει την κοπέλα που «έγραψε» τη δισκογραφική της το 2005 πάνω στην προώθηση του 3ου δίσκου της, για να εξαφανιστεί κάπου στη Νέα Υόρκη.