Rhythms del Mundo - Revival [2010]

Πίσω από το όνομα Rhythms del Mundo βρίσκονται αρκετά από τα μέλη των Buena Vista Social Club. Η ιστορία τους είναι ασυνήθιστη και η πορεία τους εξαιρετική. Γι’ αυτό θα κάνω μια μεγάλη εισαγωγή.

Το Buena Vista Social Club ήταν ένα κλαμπ στην Αβάνα της Κούβα που φιλοξενούσε διάφορα μουσικά γεγονότα. Οι μεγάλες του στιγμές ήταν κάπου στη δεκαετία του 1940, όπου σπουδαίοι μουσικοί συναντήθηκαν στους χώρους του. Λίγο αργότερα έκλεισε, αλλά φαίνεται πως ο μύθος του ζούσε για τα καλά αφού 50 χρόνια αργότερα, στις αρχές του 1990, ο αμερικανός κιθαρίστας Ry Cooder και ο κουβανός Juan de Marcos Gonzalez, στην προσπάθειά τους να αναβιώσουν την κουβανική μουσική εκείνης της εποχής, ήρθαν σε επαφή με πολλούς μουσικούς που είχαν παίξει στο κλαμπ. Μάλιστα στον Ry Cooder επιβλήθηκε πρόστιμο ύψους 25000 δολαρίων από την αμερικανική κυβέρνηση γιατί έσπασε το εμπάργκο εναντίων της Κούβας με την ενασχόλησή του αυτή. Έτσι μέσα από ηχογραφήσεις, κυρίως συναυλιών, οι «Σούπερ Παππούδες» ή «Los Superabuelos» (αφού ο πιο νέος ήταν 40 και οι υπόλοιποι πάνω από 60 χρονών) κατάφεραν να κάνουν τεράστια επιτυχία παγκοσμίως κάτω από το όνομα Buena Vista Social Club. Στις αρχές του 2000 τα μεγαλύτερα ονόματα αυτής της ομάδας, όπως ο κιθαρίστας Compay Segundo, ο βιρτουόζος πιανίστας Ruben Gonzalez και ο τραγουδιστής Ibrahim Ferrer, άφησαν το μάταιο τούτο κόσμο. Τη θέση τους όμως πήραν νέοι, επίσης σπουδαίοι, κουβανοί μουσικοί που μαζί με τους εναπομείναντες «Παππούδες» περιοδεύουν όλο τον κόσμο (τους είδαμε και εδώ στις αρχές Νοέμβρη). Κάπως έτσι φτάσαμε στο 2006 όπου με τη συνεργασία μεγάλων ονομάτων της παγκόσμιας μουσικής σκηνής, κυκλοφόρησε το πρώτο μέρος της σειράς Rhythms del Mundo, του οποίου όλα τα έσοδα πήγαν στους πληγέντες απ’ το τσουνάμι. Το δεύτερο μέρος κυκλοφόρησε το 2009 και λίγους μήνες πριν το τρίτο με τον τίτλο «revival» επίσης για φιλανθρωπικούς σκοπούς. Όπως και στα προηγούμενα έτσι και εδώ υπάρχουν καλές και κακές στιγμές, αφού δεν ταιριάζει σε όλα τα τραγούδια το πάντρεμα με το λάτιν. Ανάμεσα σε αυτά που ξεχωρίζουν, η διασκευή της Bebe στο «Smells Like Teen Spirit» των Nirvana, το «A Hard Rain's A Gonna Fall» του Bob Dylan (με προσθήκη πιάνου και απαλής τρομπέτας), το εκπληκτικό «I Fought The Law» των Green Day και το «Somebody To Love» από την K.T. Tunstall. Για να έχετε όμως μια πλήρη εικόνα για το τι σημαίνει Buena Vista Social Club πρέπει να δείτε το ομώνυμο φιλμ του Wim Wenders.

Norah Jones - Featuring Norah Jones [2010]

Αν σας αρέσει η Norah Jones, σίγουρα πρέπει να αποκτήσετε αυτό το δίσκο. Μπορεί τα τραγούδια να μην είναι δικά της, αλλά όπως και να το κάνουμε το σημαντικότερο προσόν της είναι η φωνή της. Και σε αυτό το δίσκο, που περιέχει μόνο συνεργασίες της με άλλους καλλιτέχνες, αλλάζει πολλά στυλ οπότε γλυτώνουμε τη μονοτονία που συνήθως υπάρχει στις ολοκληρωμένες δουλειές της. Ακούστε πιο προσεκτικά τα «Baby It's Cold Outside» με τον Willie Nelson, το «Take Off Your Cool» με τους Outcast, το «Ruler Of My Heart» με τα υπέροχα πνευστά των Dirty Dozen Brass Band και το αγαπησιάρικο «More Than This» με τη συνοδεία του Charlie Hunter.

The Budos Band - The Budos Band III [2010]

Στην εποχή της ταχύτητας τα πάντα γίνονται γρήγορα. Πάρτε για παράδειγμα αυτό το δίσκο. Ηχογραφήθηκε σε 48 ώρες μόλις! Αλλά είναι ευφυέστατος. Και γεμάτος πνευστά. Έντεκα οργανικά τραγούδια που κινούνται σε βατά τζαζ μονοπάτια, μαριάτσι μελωδίες, με άφθονο αφρικάνικο ρυθμό -χάρη στους τέσσερις περκασιονίστες που συμμετέχουν- και αληθινή funk ψυχή. Αν ακούσεις προσεκτικά μπορεί να πάρει το αυτί σου και κάτι λάτιν ρυθμούς που έχουν κρύψει στο βάθος. Όλα τα λεφτά όμως βρίσκονται στον διάλογο. Τις ερωτήσεις και τις απαντήσεις ανάμεσα στο βαρύτονο σαξόφωνο και το εκκλησιαστικό όργανο. Αν κάτσεις να κρυφακούσεις αυτά που λένε, ίσως αρχίσεις να χορεύεις κιόλας. Και ότι σε κάνει να χορεύεις σίγουρα δεν είναι κακό!

Black Milk - Album Of The Year [2010]

Δε θα έλεγα ότι είναι το άλμπουμ της χρονιάς, αλλά στέκεται άνετα δίπλα σε καλά ραπ άλμπουμ. Είναι κατά κάποιο τρόπο η ραπ απάντηση στους Roots. Γιατί ο Black Milk (Curtis Cross) έχει βάλει μερικούς πολύ καλούς μουσικούς να στρώσουν το χαλί για να πετάξει πάνω τις ρίμες του. Το μίγμα περιλαμβάνει πολλά βιολιά, πνευστά και πλήκτρα. Έναν μπασίστα που ξέρει τι να κάνει με το όργανό του και πάνω από όλους ο ντράμερ, Daru Jones, που με το στακάτο και δυναμικό παίξιμό του απογειώνει κάθε κομμάτι. Ακούστε το «Welcome (Gotta Go)», το «Round Of Applause» που κινείται στα όρια, το αρκετά κλασσικό «Black And Brown» με τον Danny Brown και το «Over Again» με την Monica Blaire.

John Legend & The Roots - Wake Up! [2010]

Από τη μία έχουμε τον John Legend. Ίσως ο πιο αναγνωρίσιμος R&B τραγουδιστής αυτή τη στιγμή. Από την άλλη οι Roots. Ένα από τα καλύτερα και πιο ευπροσάρμοστα συγκροτήματα των τελευταίων χρόνων. Αυτό όμως δεν είναι ένα πρωτότυπο άλμπουμ. Είναι διασκευές τραγουδιών της δεκαετίας του 60 και του 70. Τραγούδια που έγραψαν καλλιτέχνες όπως ο Bill Withers, ο Marvin Gaye, ο Mike James Kirkland και άλλοι, τα οποία ακούγονται σήμερα σχεδόν τόσο επίκαιρα όσο και τότε.
Η συνεργασία τους ξεκίνησε όταν υποστήριξαν την προεκλογική εκστρατεία του Barack Obama και βλέποντας τη χημεία που υπήρχε αποφάσισαν να κυκλοφορήσουν ολόκληρο δίσκο με κομμάτια όπως το «I can’t write left handed», το «Wholy holy», το πολύ δυναμικό «Ηard times», το «Little ghetto boy» και άλλα. Όλα αναδύουν τη soul-funk ατμόσφαιρα της δεκαετίας του 60, με τον κοινωνικό και πολιτικό στίχο, αλλά το μυστικό της επιτυχίας είναι ότι έκαναν τον ήχο αυτό να ακούγεται σημερινός. Εγώ θα ήμουν πολύ ευτυχισμένος αν έβλεπα και μία συνεργασία τους σε original κομμάτια.