Ο παρακάτω διάλογος συνέβη πριν από δύο χρόνια, στο μικρό διαμέρισμα που νοίκιαζα τότε, στον τρίτο όροφο μιας παλιάς πολυκατοικίας, κάπου στο Θησείο.
Ποτέ δεν ήμουν καλός στο ψάρεμα γκόμενας στα μπαρ της Αθήνας. Στο εξωτερικό πάντα τα πήγαινα καλύτερα, αλλά αυτό είναι άσχετο. Σημασία έχει ότι εκείνο το βράδυ τα είχα καταφέρει και μάλιστα πολύ καλά. Είχα πείσει μια πανέμορφη 20χρονη, με υπέροχα πόδια και ντελικάτα, λαχταριστά οπίσθια, να με ακολουθήσει μέχρι το διαμέρισμά μου.
Αφού σερνόμασταν για δέκα λεπτά περίπου στις σκάλες από το πολύ ποτό και τα πολλά φιλιά, φτάσαμε στην πόρτα λαχανιασμένοι και αναμαλλιασμένοι. Άνοιξα και μπήκαμε μέσα. Στο διάδρομο είχα αρκετές στοίβες με βιβλία που βάλθηκε να τα κοιτάζει και να τα ψάχνει όσο εγώ έβαζα δύο ποτά.
«Ωωω, εσύ διαβάζεις Μπουκόφσκι!!!» την άκουσα να φωνάζει.
«Ναι», απάντησα απ’ την κουζίνα και την πλησίαζα με τα ποτά στο χέρι.
«Δεν έχω γνωρίσει κανέναν που να έχει διαβάσει Μπουκόφσκι!»
«Είσαι μικρή ακόμα, γι’ αυτό. Αυτά τα πράγματα θέλουν χρόνο».
Ενώ πίναμε το ποτό μας φλυαρούσε για το πόσο υπέροχα και ζωντανά έγραφε, για το πόσο πραγματικοί είναι οι διάλογοι του και διάφορα άλλα πράγματα που δεν θυμάμαι γιατί έπαψα ν’ ακούω. Τα ποτά τελείωναν οπότε έπρεπε να τη διακόψω.
«Κοίταξε να δεις. Ούτε κι εγώ έχω γνωρίσει κάποιον που να διαβάζει Μπουκόφσκι, αλλά πιστεύω ότι θα ήταν πολύ περήφανος από εκεί ψηλά, αν μας έβλεπε να συνεχίζουμε τη συζήτηση στο κρεβάτι…»
Και πήγαμε. Και η κοπέλα που διάβαζε Μπουκόφσκι έκανε το καλύτερο κρεβάτι από όσες είχα γνωρίσει μέχρι τότε και από άλλες πολλές που γνώρισα μετά. Ακόμα τη σκέφτομαι κάποια κρύα, μοναχικά βράδια. Καληνύχτα σου μικρή μου.
