Αυτός είναι ο δεύτερος δίσκος του A$AP Rocky και έγινε η προσωπική του οδύσσεια. Αρχικά η ημερομηνία κυκλοφορίας ήταν η 4η Ιουλίου. Μετά ανακοινώθηκαν άλλες τρεις – τέσσερις ημερομηνίες και όλα έδειχναν ότι κάπου κολλούσε το όλο θέμα. Όλα πήγαν καλά όμως, ο δίσκος έφτασε στα χέρια μας και αναρωτιόμαστε γιατί η εταιρία το καθυστέρησε τόσο. Ο 24χρονος ράπερ από το Χάρλεμ συναντά τις προσδοκίες μας, οι οποίες ήταν αρκετά υψηλές με βάση τον πρώτο του δίσκο «LiveLoveA$AP».
Το πρώτο πράγμα που τραβάει τη προσοχή είναι οι πολλές πρωτοκλασάτες συνεργασίες. Αναφέρω μερικά ονόματα για να πάρετε μια ιδέα. Action Bronson, Danny Brown, Drake, Kendrick Lamar, Santigold, Schoolboy Q. Ειδικά ο Drake στο «Fuckin Problems» φαίνεται να το διασκεδάζει πραγματικά! Ο Rocky από την άλλη περνάει καλά σε όλη τη διάρκεια του δίσκου και μπορούμε να διακρίνουμε ποια είναι τα δυνατά του σημεία. Το βασικότερο προσόν του είναι ο εξαιρετικός έλεγχος του ρυθμού. Χάρη σε αυτόν νιώθει το ίδιο άνετα σε μια μεγάλη ποικιλία κομματιών και μπορεί να μας συνεπάρει με τις ιστορίες που έχει να πει χωρίς να ιδρώσει. Ακούστε για παράδειγμα το «1 Train» και θα διαπιστώσετε ότι αυτό το κομμάτι έχει ότι χρειάζεται για να αφήσει ιστορία. Το «Wild For The Night» από την άλλη θα χορευτεί σίγουρα ενώ το «PMW (All I Really Need)» μπορείς να το ακούσεις στο αυτοκίνητο κάνοντας τη βόλτα σου. Η Νέα Υόρκη μπορεί να κοιμάται ήσυχη πλέον. Βρήκε ένα ράπερ να συνεχίσει την παράδοση. Μπορεί να μην είναι ο καλύτερος που υπάρχει, αλλά είναι καλό να έχεις έναν σταρ στην ομάδα σου.
Ο μουσικός γάμος αυτών των δύο bluesmen είχε κουμπάρο τον μεγάλο John Lee Hooker. Αυτός τους έβαλε το μικρόβιο γι’ αυτή τη συνεργασία και κανένας τους δε φαίνεται να βγαίνει χαμένος. Από τη μία ο Charlie Musselwhite, που στη φυσαρμόνικα και τα blues δύσκολα θα βρεις όμοιο του αυτό τον καιρό, ήταν ελαφρώς παραγνωρισμένος. Από την άλλη ο Ben Harper, που από το 1994 και το «Welcome to the Cruel World» ακολουθεί τη μοναχική του διαδρομή, έχει λάβει όλη την αναγνώριση που του αξίζει, αλλά είναι πολλές οι φορές που έχει πετάξει κοντά στον ήλιο και εσύ περιμένεις πότε θα καεί. Σε αυτό το δίσκο όμως οι δυνάμεις που αναπτύσσονται μεταξύ τους συγκρατούν τον ένα και αναδεικνύουν τον άλλο, οπότε όλοι είμαστε κερδισμένοι. Στα της μουσικής τώρα, υπάρχουν τέσσερα κομμάτια που ξεχωρίζουν από τα υπόλοιπα. Το «I'm In I'm Out And I'm Gone» είναι το πιο ωμό κομμάτι του δίσκου. Blues παλιάς κοπής, με το βαρύ του μοτίβο και τον Ben Harper να βάζει την ψυχή του. Σε παρόμοιο στυλ και το «Don't Look Twice», ενώ στο «Blood Side Out» κινούνται σε ρυθμούς boogie και ξεσπάνε όλη τους την ενέργεια σε κάτι λιγότερο από τρία λεπτά. Για τελευταίο άφησα το γκόσπελ «We Can't End This Way» που είναι τόσο καλά «σκηνοθετημένο» με τη χορωδία και τα παλαμάκια που νομίζεις ότι βρίσκεσαι σε εκκλησία. Νομίζω ότι αυτή η συνεργασία οφείλει να έχει συνέχεια για χάρη του blues και όλων εμάς που θέλουμε πάντα νέο υλικό.
