C. W. Stoneking - Jungle Blues [2008]

Ναι, αυτό είναι το πραγματικό του όνομα (Christopher William). Ναι, παίζει μπλουζ. Αλλά όχι μπλουζ όπως περιμένει κάποιος να ακούσει. Ο τύπος έχει εντρυφήσει τόσο στο προπολεμικό αμερικάνικο μπλουζ, του 1920-1930, που σε μια πρώτη ακρόαση του δίσκου νομίζεις ότι ανακάλυψες σπάνιες ηχογραφήσεις. Ίσως φταίει η ανεπανάληπτη χροιά του ή η μπάντα (Primitive Horn Orchestra) που παίζει με πολλά πνευστά, κρουστά, κιθάρα, μπάντζο και πιάνο όλα στο ύφος εκείνης της δεκαετίας. Κι αν δεν είναι τίποτα από όλα αυτά, τότε σίγουρα είναι οι ιστορίες των τραγουδιών. Νοσταλγικές, με περίεργες υποθέσεις, αλλά τόσο πειστικές που μπορείς εύκολα να πιστέψεις ότι τις έζησε ο ίδιος και τώρα τις διηγείται. Έτσι έχουμε το διδακτικό «Talkin Lion Blues», ώστε να αποφεύγονται οι περιπέτειες με ομιλούντα λιοντάρια, το ερωτιάρικο «Jungle Lullaby» για την ιστορία ενός επεισοδιακού πρώτου ραντεβού στη ζούγκλα, ανάμεσα σε τεράστιες αράχνες, φίδια που κρέμονται απ’ τα δέντρα, βόλτες με ατμόπλοια στο ποτάμι και πάρτι στη λέσχη των αξιωματικών, το αντιπολεμικό «I Heard The Marchin Of The Drum» και πάνω απ’ όλα το υπέροχα εθιστικό «The Love Me Or Die» που μιλάει για τον έρωτα, την ομορφιά, για θανατηφόρα μαγικά φίλτρα και τις αβάσταχτες τύψεις εγωιστικών πράξεων. Ειλικρινά, δεν υπήρχε δίσκος που να ευχαριστήθηκα περισσότερο τα τελευταία χρόνια.

The Black Keys - Brothers [2010]

Για ορεκτικό λοιπόν, το «Brothers» των The Black Keys. Προσωπικά τον θεωρώ έναν από τους ομορφότερους δίσκους της χρονιάς που έφυγε. Αν πάλι δεν θέλετε να ακούσετε εμένα, ακούστε τον Bon Jovi, που θα τον δούμε το καλοκαίρι και τους θεωρεί ένα από τα ποιοτικότερα, νέα ροκ συγκροτήματα. Αν και αυτό δεν είναι αρκετό, το Rolling Stone κατέταξε το δίσκο τους δεύτερο, στους 30 καλύτερους του 2010. Είχα καιρό να βρω τόσα πολλά διαμάντια σε ένα δίσκο. Ο Dan Auerbach (κιθάρα, φωνητικά, πλήκτρα) και ο Patrick Carmey (ντραμς, παραγωγή) ξεπέρασαν τους εαυτούς τους και το μπλουζ-ροκ που παίζουν βγαίνει φρέσκο, δυνατό και ιδιαίτερο από τα ηχεία, ότι πρέπει για να σε ξεσηκώσει. Και μετά να σε ρίξει πάλι με το δικό του ξεχωριστό τρόπο. Γιατί, τι να κάνεις ένα δίσκο, που δεν παίζει με τα συναισθήματά σου; Τα tracks που έχουν ακουστεί περισσότερο είναι τα «Tighten Up» και «Everlasting Light» αλλά νομίζω ότι η καλύτερη στιγμή κρύβεται πίσω από την όμορφη μελωδία του «Too Afraid To Love You». Αν προσθέσω και τα «These Days», «Next Girl», «Ten Cent Pistol» τότε γίνεται πλήρως κατανοητό γιατί ο δίσκος αυτός είναι δύσκολο να βγει απ’ το cd player.