Οι Manic Street Preachers είναι ένα συγκρότημα με περίεργη ιστορία. Ιδρύθηκαν το 1986, ξεκινώντας την καριέρα τους σαν κουαρτέτο με arty punk προσανατολισμούς, όμως η μυστήρια εξαφάνιση του James Edwards (κιθαρίστας και αυτός που έγραφε τους στίχους) το 1995 οδήγησαν το συγκρότημα σε αλλαγή πλεύσης. Δεν τον αντικατέστησαν ποτέ, αλλά η απουσία του έγινε αισθητή αφού ο ήχος της μπάντας κινήθηκε σε πιο ροκ κανάλια. Το 2008 επισήμως θεωρήθηκε νεκρός και μετά από λίγο καιρό οι εναπομείναντες τρεις κυκλοφόρησαν αυτό το άλμπουμ, χρησιμοποιώντας τους τελευταίους στίχους που είχε γράψει πριν εξαφανιστεί. Το ενδιαφέρον είναι ότι ο ήχος τους, ακούγεται διαφορετικός σε σχέση με προηγούμενους δίσκους και μάλιστα μοιάζει αρκετά με τον ήχο του τελευταίου δίσκου που κυκλοφόρησαν και οι τέσσερις μαζί «The Holy Bible». Τα τραγούδια που ξεχωρίζουν είναι τα «Williams last words», «Jackie Collins existential question time», «Τhis joke sport severed», «Facing page top left», αλλά σε γενικές γραμμές όλος ο δίσκος αξίζει μεγάλης προσοχής και προσωπικά τον τοποθετώ μέσα στους 20 καλύτερους για το 2009.
Διάβαζα σε μια συνέντευξη ενός γνωστού μουσικού (δυστυχώς δε θυμάμαι ποιος ήταν) πως το πολιτικό τραγούδι πέθανε στα τέλη της δεκαετίας του ’60. Προς στιγμή συμφώνησα, αλλά μερικές βδομάδες μετά, ακούγοντας το cd αυτό άρχισα να έχω τις αμφιβολίες μου. Γιατί χωρίς να το θέλει και να το καταλαβαίνει (έτσι πιστεύω τουλάχιστον) η μικρή Miley κάνει πολιτικό δίσκο. Και ενώ η πρόθεσή της είναι απλά να είναι αισιόδοξη, το αποτέλεσμα ακούγεται στ’ αυτιά μου και φαίνεται στα μάτια μου (δες videoclip του party in the U.S.A.) σαν να ρίχνει την ευθύνη σε τυχαίες συγκυρίες που απλά πρέπει να ξεχάσουμε και να αγνοήσουμε για να επανέλθουμε στην αφασική, προ κρίσης κατάστασή μας. Από μουσικής απόψεως ο δίσκος είναι ένα pop διαμαντάκι, από αυτά που τα ραδιοφωνικά play lists λατρεύουν. Τα περισσότερα τραγούδια είναι midtempo με εύπεπτες μελωδίες, ωραίες ενορχηστρώσεις και στίχους κεφάτους που την κεντρική τους ιδέα τη μεταφέρουν επιτυχώς. Το μεγαλύτερο ενδιαφέρον τραβάνε τα «Party In The U.S.A.», «Time Of Our Lives», «Kicking And Screaming» και η κλασσική μπαλάντα με τίτλο «Obessed». Στα υπέρ του δίσκου και η συμμετοχή των Jonas Brothers στο κομμάτι «Before The Storm».
Ήμουν 19 χρονών, η εξεταστική είχε μόλις τελειώσει και το καλοκαίρι μόλις άρχιζε. Σπούδαζα Μαθηματικά αλλά ήθελα να γίνω αρχιτέκτονας. Η μόνη αρχιτεκτονική που «έπιανα» ωστόσο ήταν αυτή της Ξάνθης και στο Μαθηματικό της Αθήνας πέρασα έναν ωραίο πρώτο χρόνο. Ποιος είχε όρεξη λοιπόν να τρέχει εκεί πάνω; Στην Γ’ Λυκείου παρακολουθούσα μαθήματα σχεδίου σ’ ένα φροντιστήριο στο Παλαιό Ψυχικό, οπότε είχε γνωρίσει αρκετά παιδιά από την περιοχή. Ένας από αυτούς λοιπόν έκανε πάρτι και με είχε προσκαλέσει. Το σπίτι του τύπου ήταν τεράστιο. Το ίδιο και η αυλή, με πισίνα, γκαζόν, θάμνους, δεντράκια και δύο τεράστιους ευκαλύπτους. Κι όλα αυτά λουσμένα στο φως. Υπέροχα, σκέφτηκα και άρχισα να πίνω. Αλλά δεν κράτησα πολύ. Μετά από 2 ώρες άρχισα να παραπατάω, να μην καταλαβαίνω πολλά και να ξερνάω όπου βρω. Έδειχνα καθαρά προτίμηση όμως στα παρτέρια που ήταν μακριά από τον κόσμο. Το μόνο καλό ήταν ότι είχα κανονίσει να κοιμηθώ εκεί. Και αυτό ακριβώς έκανα. Έψαξα στο σπίτι, βρήκα ένα ελεύθερο κρεβάτι και έπεσα. Η δυνατή μουσική και οι φωνές όμως με ξύπνησαν. Ήμουν εκτός τόπου και χρόνου. Κάθισα στο κρεβάτι και άφησα τα πράγματα του δωματίου να περιστρέφονται γύρω μου για λίγο. Πάντα έχει πλάκα να το κάνεις αυτό. Πρέπει να έρθεις σε ειρήνη με το μεθυσμένο εγκέφαλό σου. Να αφήνεις το χώρο να γυρίζει χωρίς καμία πνευματική προσπάθεια να τον σταματήσεις. Η ώρα ήταν 3:30. Φόρεσα το μαγιό μου, βγήκα πάλι στον κόσμο και έπεσα στην πισίνα. Αφού συνήλθα, κοινωνικοποίησα τον εαυτό μου με μια κοριτσοπαρέα από το φροντιστήριο και όταν οι τρεις από αυτές πήγαν να φέρουν ποτά άρχισα να φιλιέμαι με την τέταρτη. Ναι. Ήταν όντως ένα ωραίο πάρτι. Ο χρόνος ωστόσο είναι αμείλικτος όταν περνάς καλά. Η ώρα είχε περάσει, η μουσική και τα φώτα είχαν σβήσει και όσοι ήταν να φύγουν είχαν φύγει. Αποχαιρέτισα τις κοπέλες με φιλιά και μεθυσμένα πειράγματα. Ζαλιζόμουν ακόμα πολύ. Άρχισα την αναζήτηση ελεύθερου κρεβατιού, ξεκινώντας από τον δωμάτιο που κοιμόμουν προηγουμένως. Άνοιξα διάπλατα την πόρτα και είδα ένα γυμνό ζευγάρι στο κρεβάτι μου. Συγκεκριμένα είχα πολύ καλή θέα στον τριχωτό κώλο του τύπου που ήταν από πάνω. Προσπάθησα να δω τίποτα από την κοπέλα αλλά τζίφος. Χαμογέλασα. Σταμάτησαν και με κοίταξαν. «Αν κάνετε λίγο πιο δεξιά, ίσως θα μπορούσα να κοιμηθώ στην άλλη άκρη». Τράβηξα γρήγορα την πόρτα και το θόρυβο της πρόσκρουσης του ιπτάμενου παπουτσιού συνόδεψε ένα ξερό «άντε γαμήσου». Αυτό προσπαθώ, σκέφτηκα χαμογελώντας ηλίθια. Άνοιξα τη διπλανή πόρτα ενώ το ζευγάρι έπιανε ξανά το ρυθμό του. Ένας τύπος μόλις έμπαινε κάτω από τα σκεπάσματα σ’ ένα διπλό κρεβάτι. «Περιμένεις παρέα ή μπορώ να την πέσω για ύπνο εδώ;» «Ναι, βέβαια μπορείς. Ξάπλωσε». «Οκ. Μια χαρά». Έβγαλα το τζιν μου και ξάπλωσα. Μετά από 10 λεπτά κι ενώ ήμουν έτοιμος να κοιμηθώ νιώθω το χέρι του να πιέζεται στον κώλο μου. Τι στο διάολο, σκέφτηκα. Δε μίλησα όμως. Στο κάτω κάτω με άφησε να κοιμηθώ στο κρεβάτι. Τραβήχτηκα μέχρι την άκρη του κρεβατιού, σε απόσταση ασφαλείας. Αυτή τη φορά όμως θα περίμενα να κοιμηθεί αυτός πρώτα. Πριν προλάβει να περάσει λίγη ώρα όμως, άρχισε να με χαϊδεύει στην πλάτη. Προσπάθησα να είμαι ψύχραιμος. «Φίλε τι στο διάολο τρέχει εδώ;» Δεν απάντησε, αλλά μάζεψε το χέρι του. «Γαμώ το κέρατό μου» φώναξα και σηκώθηκα. «Δεν μπορεί κανείς να κοιμηθεί σ’ αυτό το μπουρδέλο». Πήρα το μαξιλάρι μου και πήγα στο σαλόνι. Όλοι οι καναπέδες ήταν πιασμένοι. Πλησίασα αυτόν που μου φάνηκε μεγαλύτερος, έβαλα το μαξιλάρι μου και ψιθύρισα «μπορώ να κοιμηθώ εδώ; Όλα τ’ άλλα είναι γεμάτα». Η κοπέλα που κοιμόταν εκεί μου έριξε μια ματιά, γύρισε την πλάτη και συνέχισε να κοιμάται. Το πήρα για ναι. Ξάπλωσα όσο πιο ήσυχα μπορούσα για να μην την ενοχλήσω. Προσπάθησα να διακρίνω αν ήταν όμορφη ή αν την ήξερα αλλά δεν έβλεπα τίποτα. Κάτω απ’ τις πιτζάμες πάντως, φαινόταν να έχει ωραίο σώμα. 10 λεπτά αργότερα δε με έπαιρνε ο ύπνος. Άρχισα να χαϊδεύω την κοιλίτσα της απαλά. Καμία αντίδραση. Κοιμόταν βαθιά. Συνέχισα αρκετή ώρα και μετά άρχισα να χαϊδεύω τα πόδια της και να ανεβαίνω πάλι προς την κοιλιά της. Ήταν ωραία. Είχα ήδη αρχίσει να νιώθω αγάπη γι’ αυτή την άγνωστη κοπέλα. Δεν κρατήθηκα άλλο και της έπιασα το αριστερό στήθος. Γύρισε απότομα. Μου έριξε αγκωνιά στο πρόσωπο αλλά δεν το έκανε επίτηδες. «WHAT THE FUCK», φώναξε χωρίς να έχει συνειδητοποιήσει ακόμα τι ακριβώς είχε συμβεί. «Σσσσς», της είπα ψιθυριστά. «Θα ξυπνήσεις τον κόσμο». Σηκώθηκα και πήρα το μαξιλάρι στα χέρια μου. Με κοίταζε. Την κοίταζα. Η στύση μου την κοίταζε. Το παρατήρησε και η αμερικανίδα. Τα κατάλαβε όλα. «WHAT THE FUCK WHERE YOU DOING? YOU WHERE TOUCHING ME?» «Σσσσς, you’ll wake them. It’s not what it seems. Go back to sleep». Σ’ αυτό το σημείο άρχισα να φεύγω με πλάγια βήματα και μετά επιταχύνοντας πήρα το παντελόνι μου, μια τυχαία μπλούζα από το πάτωμα και βγήκα στον κήπο. Έριξα μια ματιά από το τζάμι. Φαινόταν να έχει ξαπλώσει πάλι αλλά δε θα το ρίσκαρα. Βγήκα έξω και πήρα ταξί για το σπίτι μου. Γδύθηκα και ξάπλωσα. Τι βραδιά και αυτή. Σίγουρα θα έχω μελανιασμένο μάτι αύριο.
Ήμουν έτοιμος να γράψω για το νέο δίσκο των Dead Prez που μου άρεσε ιδιαίτερα, αλλά έπεσε στα χέρια μου το καινούριο cd του Jay Z. Αυτό αποτελεί είδηση από μόνο του οπότε είπα να του αφιερώσω λίγο χρόνο. Το μεγάλο αφεντικό της rap χρησιμοποιεί αρκετούς «δικούς» του για να δώσουν χρώμα και φρεσκάδα στη δουλειά του. Έτσι η παρέλαση αρχίζει με Alicia Keys, Rihanna, Kanye West και φτάνει μέχρι Pharrell και Young Jeezy. Σε καμία περίπτωση δεν μιλάμε για μία από τις καλύτερες δουλειές του αλλά πάντα αυτός ο τύπος έχει τη δυνατότητα να μένει μέσα στο παιχνίδι και να είναι ανάμεσα στους πρώτους. Υπάρχουν αρκετά κομμάτια ικανά για «καριέρα», όπως το «on to the next one» που είναι βασισμένο στα δεύτερα φωνητικά, το «already home» που έχει τον πιο κλασσικό Jay Z ήχο, το «reminder» που είναι έτοιμο για clubbing, το φθινοπωρινό και Ντιλανικό «young forever» και το «empire state of mind» ποτισμένο με τον αρκετά χαρακτηριστικό ήχο της Alicia Keys. Κατά την άποψή μου, μάλλον θα έπρεπε να κυκλοφορήσει κάποια singles πρώτα και να περιμένει λίγο καιρό ακόμα για να βγάλει το δίσκο. Αλλά αυτός είναι ο πρόεδρος και όχι εγώ.
Να κάτι φθινοπωρινό και ιδιαίτερο. Λίγη Jazz όπως τη φτιάχνουν αυτές τις μέρες. Με φαντασία, δροσερές ιδέες, ιδιαίτερο στίχο και τη μαγευτική φωνή της Madeleine που είναι έτοιμη να σε παρασύρει με την υποβλητικότητά της. Το συγκεκριμένο άλμπουμ έχει βαρύνουσα σημασία για ένα ακόμη λόγο. Είναι η μετάβασή της από μουσικός διασκευών σε τραγουδοποιό. Και το αποτέλεσμα τη δικαιώνει. Oι μελωδίες της αποκτούν χαρακτήρα και οι στίχοι πολλές φορές αγγίζουν τα υψηλά επίπεδα ενός Leonard Cohen, ενός Tom Waits και ενός Bob Dylan. Φτάνει από το δικό της δρόμο σε αυτούς που ξεκίνησε να διασκευάζει και αυτό μόνο καλό είναι. Πώς να μην είναι δηλαδή, με κομμάτια όπως το «Love and Treachery», για την αγάπη και την προδοσία που πάνε χέρι χέρι, το «Homeless Happiness» που μας βάζει να σκεφτούμε τι μας κάνει ευτυχισμένους και αν πραγματικά είναι αυτό που αξίζει να προσέξουμε, αλλά και το «You can't do me» που βάζει τη Jazz πιο κοντά στο pop ραδιόφωνο. Αρκεί να μην παρασυρθεί από τις εκατομμύρια πωλήσεις που έχει κάνει μέχρι τώρα και ξεχάσει την κοπέλα που «έγραψε» τη δισκογραφική της το 2005 πάνω στην προώθηση του 3ου δίσκου της, για να εξαφανιστεί κάπου στη Νέα Υόρκη.
Μέσα στο καλοκαίρι, λόγω μιας εγχείρησης που ήταν να γίνει αλλά δεν έγινε ποτέ, καθόμουν σπίτι, διάβαζα αρκετές εφημερίδες και παρακολουθούσα την επικαιρότητα και τις συζητήσεις γι’ αυτή, μέσα από διάφορα blogs. Θα μου πεις τι ειδήσεις είναι δυνατόν να υπάρχουν Ιούλιο και Αύγουστο; Η απάντηση είναι, ότι αυτή είναι μια πολύ καλή ερώτηση. Η μόνη είδηση που έμεινε στη μνήμη μου (μάλλον από τη συνεχή επανάληψη) είναι αυτή της γρίπης των χοίρων.
Όλα ξεκίνησαν μερικούς μήνες πριν με κάποιους θανάτους και μετά από τη συνεχή αύξησή τους η γρίπη έγινε πανδημία, κυρίως από τα ΜΜΕ. Μετά φτάσαμε στο θέμα εμβόλια και… τι κάθομαι και σας λέω; Λίγο πολύ όλα τα ξέρετε αυτά. Οι πληροφορίες είναι το πιο εύκολο πράγμα στις μέρες μας. Βρίσκονται παντού. Ακόμα και όταν δεν τις ψάχνουμε. Οτιδήποτε βρίσκεται εύκολα στην αγορά όμως, χάνει την αξία και την ποιότητά του. Άρα δεν έχει σημασία τι μπορείς να βρεις, αλλά τι ψάχνεις να βρεις.
Άρχισα λοιπόν να ψάχνω λεπτομέρειες γύρω από την «πανδημία» που ερχόταν καταπάνω μου. Μελέτησα, σαν καλός επιστήμονας, το ζήτημα από την ιατρική του πλευρά. Δεν είμαι γιατρός όμως οπότε κατάλαβα ότι καταλαβαίνουν όλοι. Τα βασικά. Από κοινωνικής και ψυχολογικής απόψεως ήταν αρκετά εύκολο να καταλάβω πως ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού είχε ένα, κάποιο άγχος επί του θέματος. Φέτος το καλοκαίρι συζητήθηκε περισσότερο από οτιδήποτε άλλο. Διάολε, ίσως γι’ αυτό το λόγο να μην είχαμε και πολλές πυρκαγιές φέτος. Αλλά οι Έλληνες συνήθως τα παίρνουμε όλα κάπως χαλαρά. Μέχρι κάτι να αρχίσει να μας ενοχλεί. Οπότε πανικοβαλλόμαστε.
Στις αρχές Αυγούστου ακούμπησα το θέμα των εμβολίων. Εδώ στάθηκα γιατί είχε μεγαλύτερη πλάκα. Δύο εταιρίες τράβηξαν το ενδιαφέρον μου. Και οι δύο παρασκευάζουν τα εμβόλια της γρίπης. Η Glaxo διάβαζα, παράγει το εμβόλιο μόλις 1 δολάριο και το χρεώνει 6. Η Roche έχει μια παρόμοια σχέση μεταξύ κόστους και κέρδους. Ας δούμε κι άλλους αριθμούς όμως, γιατί ως μαθηματικός, οδηγήθηκα σε αυτή την κατεύθυνση.
Μέχρι αρχές Αυγούστου, ο αριθμός των νεκρών από τη νέα γρίπη ήταν περίπου 800, παγκοσμίως. Το χρόνο που μας πέρασε, οι θάνατοι από την απλή, κλασσική γρίπη ήταν 24.000, παγκοσμίως. Γιατί τόσος χαμός λοιπόν για τα νέα εμβόλια; Θα μου πεις, όλη αυτή η φασαρία γίνεται για να μη φτάσουμε να έχουμε έναν υπερβολικά μεγάλο αριθμό θανάτων από τη γρίπη των χοίρων. Για να προβλέψουμε. Και θα έχεις δίκιο. Και θα συμφωνήσω μαζί σου. Συμφωνώ με την πρόληψη. Με τα εμβόλια και με τα απλά καθημερινά μέτρα που πρέπει να παίρνει ο καθένας μας. Αλλά δεν μπορώ, παρά να έχω κριτική στάση και αρκετές απορίες.
Γιατί οι πατέντες των εμβολίων, πλουτίζουν 2-3 μεγάλες εταιρίες μόνο (στη μεγαλύτερη από αυτές βασικός μέτοχος είναι το γνωστό γεράκι Donald Rumsfeld ); Αν είναι πανδημία, το πρωτόκολλο αναφέρει πως ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας (Π.Ο.Υ.) πρέπει να τη δηλώσει ως παγκόσμιο πρόβλημα, της δημόσιας υγείας και να αρχίσουν να κατασκευάζονται γενικά φάρμακα για την αντιμετώπισή της, τα οποία θα διανέμονται δωρεάν, κυρίως στις ευπαθείς ομάδες του πληθυσμού και τις φτωχές χώρες. Γιατί δε γίνεται αυτό; Να υποθέσω λοιπόν ότι δεν πρόκειται για πανδημία; Αν δεν πρόκειται τότε για πανδημία, γιατί όλα τα ΜΜΕ το παρουσιάζουν σα να είναι; Γιατί δεν τους κάνουν να το βουλώσουν, αλλά τους αφήνουν να μας τρομοκρατούν; (υπάρχει βέβαια και το ερώτημα γιατί συνεχίζουμε να τους ακούμε εμείς). Μήπως, λέω μήπως, θα χρησιμοποιήσουν τον πανικό (αφού ο Π.Ο.Υ. δεν παίρνει μέτρα) για να πλασάρουν τα εμβόλιά τους στην αγορά χωρίς να έχουν δοκιμαστεί και χωρίς να γνωρίζουν τις παρενέργειές τους; Μα τι λέω; Το έκαναν ήδη. Και όχι μόνο αυτό. Έφτιαξαν και μία δήλωση με την οποία ο εμβολιαζόμενος δίνει άφεση αμαρτιών (δεν έχει κανένα δικαίωμα) στις εταιρίες αυτές, σε περίπτωση που το εμβόλιο έχει παρενέργειες. Όποιες και να είναι αυτές. Όσο σοβαρές και να είναι. Δηλαδή αυτή τη στιγμή, κανείς δεν ξέρει τι είναι καλύτερο. Η γρίπη σκέτη ή με εμβόλιο; Αναρωτιέμαι όμως πόσα εκατομμύρια παγκοσμίως θα κάνουν τελικά το εμβόλιο και πόσα δισεκατομμύρια δολάρια θα βάλουν όλοι αυτοί στους λογαριασμούς τους.
Υπάρχει λοιπόν κάποια ηθική σε όλη αυτή την παράσταση με τις μαριονέτες; Ο Π.Ο.Υ. αφήνει, με τις ευλογίες του, τους εμπόρους φαρμάκων ελεύθερους. Γνωρίζετε εσείς πολλούς ηθικούς εμπόρους που βάζουν το «κέρδος» του καταναλωτή πάνω από το δικό τους; Όπως λέει ο Tom Waits σε ένα στίχο του: «όταν λείπει ο θεός για δουλειές, είναι μεγάλος ο πειρασμός, να είσαι καλός». Σκεφτείτε εσείς γιατί εγώ κουράστηκα. Αν παίρνατε εσείς τις αποφάσεις γι’ αυτές τις εταιρίες, πόσο μεγάλος πειρασμός θα ήταν να είστε «καλοί», όταν σας αφήνουν ελεύθερους να αλωνίσετε σε μια παγκόσμια αγορά δισεκατομμυρίων;
Μερικοί αριθμοί ακόμα.
Θυμάστε την «πανδημία» των πτηνών; Πάνε 10 χρόνια από τότε. 250 άτομα πέθαναν τελικά. Δε μου θυμίζει πολύ πανδημία αυτός ο αριθμός. Η κυβέρνηση της Βρετανίας ωστόσο είχε αγοράσει τότε 14 εκατομμύρια δόσεις για την πρόληψη. Και τότε δε γνώριζαν τις παρενέργειες του εμβολίου. Κρατείστε για λίγο ακόμα όλα τα προηγούμενα νούμερα στο μυαλό σας και κάντε τις συγκρίσεις.
Παγκοσμίως, κάθε χρόνο, πεθαίνουν:
§ 2.000.000 άνθρωποι από μαλάρια. Αντιμετώπιση: μια κουνουπιέρα
§ 2.000.000 παιδιά από διάρροια. Αντιμετώπιση: σιρόπι των 25 σεντς.
§ Δεκάδες εκατομμύρια άνθρωποι από Ιλαρά και Πνευμονία. Αντιμετώπιση: με φτηνά εμβόλια.
Έχετε ακούσει ή δει, πολυσέλιδα ή πολύωρα αφιερώματα για κάποια από αυτές τις ασθένειες; Αφού αυτά δεν θεωρούνται τόσο σημαντικά ώστε να τα συζητάμε κάθε μέρα για να βρούμε λύσεις, τότε και η νέα γρίπη είναι ανάξια λόγου. Ας είμαστε απλά προσεκτικοί, τηρώντας τους απλούς κανόνες υγιεινής και ευγένειας. Με βάση τις ανύπαρκτες ιατρικές μου γνώσεις και την ελάχιστη κριτική διορατικότητα που διαθέτω, μάλλον το ανθρώπινο γένος δεν θα εξαφανιστεί.
Στην τελική, το μόνο που έκανα κι εγώ με τις θεωρίες συνομωσίας μου (που δεν είναι και δικές μου) είναι να σας τρομοκρατήσω προς την αντίθετη κατεύθυνση. Δεν υπάρχει μία αλήθεια αλλά θα σας μιλάνε συνέχεια γι ‘αυτή. Μόνο η αλήθεια που θα βρείτε μόνοι σας ή κάποιος θα σας κάνει να πιστέψετε υπάρχει. Είμαστε μόνοι σ’ ένα κόσμο μόνων ανθρώπων. Ή μήπως όχι;
Το 2003 ανακοινώθηκε ότι μόνο στην Αμερική έχουν πουλήσει περισσότερα από 63 εκατομμύρια άλμπουμ, γεγονός που τους κατέταξε στην 5η θέση των πιο επιτυχημένων συγκροτημάτων! Η κατάταξη είναι η εξής:
The Beatles
Led Zeppelin
Pink Floyd
The Eagles
AC/DC
Καθόλου άσχημα λοιπόν για τα δύο αδέρφια (Angus και Malcolm Young) και το συγκρότημα που δημιούργησαν στο Σίδνεϊ το 1973. Και αν υπάρχει κάτι πιο σημαντικό ακόμα από αυτό, είναι ότι θεωρούνται μαζί με τους Black Sabbath και τους Led Zeppelin, οι πρωτοπόροι του Hard Rock και του Heavy Metal (αν και οι ίδιοι θεωρούσαν πάντα ότι ο καλύτερος χαρακτηρισμός για τον ήχο τους είναι Hard Rock)!
Οι AC/DC, αφού τον πρώτο χρόνο άλλαξαν αρκετά μέλη, κατέληξαν λίγο πριν κάνουν την πρώτη τους ηχογράφηση, με τραγουδιστή τον οδηγό τους (!) Bon Scott, στα ντραμς τον Phil Rudd και στο μπάσο τον Mark Evans, σχήμα που έμεινε ίδιο για περίπου 6 χρόνια. Σε αυτό το διάστημα ηχογράφησαν τα «High Voltage» και «T.N.T.», που γνώρισαν μεγάλη επιτυχία στην Αυστραλία. Το 1977 όμως ηχογραφούν το «Let There Be Rock» και κάπου εκεί άρχισε η διεθνής αναγνώριση. Ακολουθούν συναυλίες σε Αγγλία, Αμερική και το 1979 κυκλοφορούν το απόλυτο masterpiece του Hard Rock, το δίσκο «Highway To Hell», που τους καθιέρωσε ως ένα από τα πιο καυτό ονόματα της μουσικής σκηνής.
Ενώ όμως η πορεία τους είναι ανοδική, στις 19 Φεβρουαρίου του 1980, ο τραγουδιστής τους Bon Scott πεθαίνει στο Λονδίνο σε ηλικία 33 χρονών. Βρέθηκε νεκρός στο αυτοκίνητο ενός φίλου του, ύστερα από μια νύχτα τεράστιας κατανάλωσης αλκοόλ. Τη θέση του όμως πήρε πολύ σύντομα ο Brian Johnson και το γκρουπ μπήκε στο στούντιο και ηχογράφησε ένα από τα άλμπουμ με τις περισσότερες πωλήσεις παγκοσμίως. Το όνομα αυτού «Back To Black» και γράφτηκε εις μνήμη του Bon Scott.
Μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του ’80 ήταν οι απόλυτοι κυρίαρχοι παγκοσμίως, από εκεί και μετά όμως τη σκυτάλη πήραν συγκροτήματα όπως οι Def Leppard, Iron Maiden, Guns N’ Roses, Metallica και Van Halen. Τα επόμενα χρόνια κυκλοφόρησαν αρκετούς δίσκους διατηρώντας μια σταθερή πορεία μέχρι το 2000. Μετά ακολούθησε μία σιωπή 8 χρόνων, που έσπασε με το σούπερ πετυχημένο «Black Ice» του 2008. Αυτό μεταφράζεται σε 5 εκατομμύρια πωλήσεις τις 2 πρώτες βδομάδες (και εν μέσω οικονομικής κρίσης), με Νο1 σε 29 χώρες, μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα και μια τεράστια λίστα sold out συναυλιών που θα τους φέρουν και στην Ελλάδα (για πρώτη φορά!). Εγώ τι άλλο μπορώ να πω; Απ’ ότι φαίνεται ο παλιός, καλός, απλός, δυνατός ήχος τους είχε λείψει πολύ από το κοινό παγκοσμίως! Οπότε αφού σε λίγο καιρό θα είναι κοντά μας, ετοιμαστείτε να πάρουμε the Highway To Hell…
Ένα ακόμα άλμπουμ από το γερόλυκο Bob Dylan στα χέρια μου. Είναι αυτό από μόνο του αρκετό; Έχει να δώσει κάτι ακόμα; Μετά την πρώτη ακρόαση νοιώθω πως κάπου έχω ακούσει ξανά αυτούς τους ρυθμούς και κάποιες από τις μελωδίες. Σίγουρα όμως εδώ ακούγονται διαφορετικοί και φρέσκοι χωρίς ωστόσο να διώχνουν από πάνω τους τα χρόνια που τους βαραίνουν. Είναι η διαφορετική προσέγγιση που οδηγεί σε διαφορετικό αποτέλεσμα. Σε αυτό το cd ο Dylan είναι σαν να τρύπωσε κρυφά στο στούντιο που έκαναν πρόβες οι μουσικοί του. Ενώ αυτοί τζαμάρουν, εκείνος -με την οξυδέρκεια που τον διακρίνει πάντα στιχουργικά- αρχίζει να τραγουδάει πάνω στη μουσική δικούς του στίχους σε δικές του χαρακτηριστικές μελωδίες. Και το αποτέλεσμα τον δικαιώνει! Ο κύριος Zimmerman είναι γάτα και δίνει εντελώς διαφορετική διάσταση στο παλιό «I just want to make love to you», αλλάζοντας την ενορχήστρωση και με τους δικούς του στίχους το μετατρέπει σε «My wife’s hometown». Επίσης μας προσφέρει και μια ευκαιρία να ρίξουμε μια κλεφτή ματιά προς Μεξικό μεριά αφού ο δίσκος βασίζεται κατά κύριο λόγο σε κιθάρες και στο υπέροχο ακορντεόν του Ντέιβιντ Χιντάλγκο! Ο Dylan αν και 68 χρονών είναι γύρω μας με πολλούς τρόπους. Από τις εκπληκτικές ραδιοφωνικές εκπομπές και τις συναυλίες (Περιοδεία Που Δεν Τελειώνει Ποτέ) μέχρι την έκτη αίσθηση που έχει βαθιά μέσα του και του επιτρέπει να μιλάει ώρες ώρες προφητικά! Όπως το 2001 που το cd του «Love and Theft» είχε ημερομηνία 11/9 και σκοτεινούς στίχους έτσι και φέτος, τη χρονιά της οικονομικής κρίσης, νοιώθει μια αλλαγή να έρχεται («I Feel A Change Comin’ On»). Ας περιμένουμε απλά να δούμε αν θα βγει αληθινός…
Ο παρακάτω διάλογος συνέβη πριν από δύο χρόνια, στο μικρό διαμέρισμα που νοίκιαζα τότε, στον τρίτο όροφο μιας παλιάς πολυκατοικίας, κάπου στο Θησείο.
Ποτέ δεν ήμουν καλός στο ψάρεμα γκόμενας στα μπαρ της Αθήνας. Στο εξωτερικό πάντα τα πήγαινα καλύτερα, αλλά αυτό είναι άσχετο. Σημασία έχει ότι εκείνο το βράδυ τα είχα καταφέρει και μάλιστα πολύ καλά. Είχα πείσει μια πανέμορφη 20χρονη, με υπέροχα πόδια και ντελικάτα, λαχταριστά οπίσθια, να με ακολουθήσει μέχρι το διαμέρισμά μου.
Αφού σερνόμασταν για δέκα λεπτά περίπου στις σκάλες από το πολύ ποτό και τα πολλά φιλιά, φτάσαμε στην πόρτα λαχανιασμένοι και αναμαλλιασμένοι. Άνοιξα και μπήκαμε μέσα. Στο διάδρομο είχα αρκετές στοίβες με βιβλία που βάλθηκε να τα κοιτάζει και να τα ψάχνει όσο εγώ έβαζα δύο ποτά.
«Ωωω, εσύ διαβάζεις Μπουκόφσκι!!!» την άκουσα να φωνάζει.
«Ναι», απάντησα απ’ την κουζίνα και την πλησίαζα με τα ποτά στο χέρι.
«Δεν έχω γνωρίσει κανέναν που να έχει διαβάσει Μπουκόφσκι!»
«Είσαι μικρή ακόμα, γι’ αυτό. Αυτά τα πράγματα θέλουν χρόνο».
Ενώ πίναμε το ποτό μας φλυαρούσε για το πόσο υπέροχα και ζωντανά έγραφε, για το πόσο πραγματικοί είναι οι διάλογοι του και διάφορα άλλα πράγματα που δεν θυμάμαι γιατί έπαψα ν’ ακούω. Τα ποτά τελείωναν οπότε έπρεπε να τη διακόψω.
«Κοίταξε να δεις. Ούτε κι εγώ έχω γνωρίσει κάποιον που να διαβάζει Μπουκόφσκι, αλλά πιστεύω ότι θα ήταν πολύ περήφανος από εκεί ψηλά, αν μας έβλεπε να συνεχίζουμε τη συζήτηση στο κρεβάτι…»
Και πήγαμε. Και η κοπέλα που διάβαζε Μπουκόφσκι έκανε το καλύτερο κρεβάτι από όσες είχα γνωρίσει μέχρι τότε και από άλλες πολλές που γνώρισα μετά. Ακόμα τη σκέφτομαι κάποια κρύα, μοναχικά βράδια. Καληνύχτα σου μικρή μου.
Είχα μια σχέση που τέλειωσε σχεδόν τρία χρόνια από τότε που άρχισε. Είχα μείνει ξανά μόνος μου μετά από τόσο καιρό. Είχα ξεχάσει σχεδόν τους ανθρώπους. Ήμουν νέος, ένοιωθα απελπισμένος και την αγαπούσα ακόμη. Όλα είχαν τελειώσει όμως.
Το πρώτο πράγμα που ξεκίνησα να κάνω, για να μην τα σκέφτομαι όλα αυτά, ήταν να εξερευνήσω τις δυνατότητές μου. Να καταπιαστώ με τα ταλέντα μου. Τότε όμως ανακάλυψα ότι δεν είχα κανένα! Οπότε βρήκα δύο δουλειές και άρχισα να παρακολουθώ ξανά τα μαθήματα στη σχολή, μπας και πάρω το καταραμένο πτυχίο. Παράλληλα άρχισα και το ποτό. Αποδείχτηκε πολύ αξιόπιστος φίλος. Ήταν πάντα εκεί όταν τον χρειαζόμουν.
Έπινα λίγα ποτηράκια κάθε μέρα και πολλά κάθε Παρασκευή και Σάββατο. Ήταν ευεργετικό! Όταν έπινα, σταματούσα να σκέφτομαι – πράγμα που με τυραννούσε νηφάλιο – έβλεπα τη ζωή και τις καταστάσεις πιο αισιόδοξα και τις γυναίκες πιο όμορφες.
Ενώ λοιπόν τα δύο πρώτα με βοήθησαν αρκετά, αυτό με τις γυναίκες επιφύλασσε δυσάρεστες εκπλήξεις πολλά πρωινά και σε μένα και στον ταλαίπωρο τον πονοκέφαλό μου…
Καθόταν στο μπαρ της κουζίνας μόνος του ενώ το πρωτοχρονιάτικο πάρτι ήταν στο φόρτε του. Είχε χορέψει, είχε φλερτάρει –χωρίς επιτυχία, είχε πιει μεγάλη ποσότητα και μεγάλη ποικιλία ποτών και τώρα καθόταν, κρατώντας στο χέρι ένα ποτήρι που μάλλον δεν θυμόταν τι περιείχε.
Τρία παιδιά μπήκαν μέσα. Δεν του έδωσαν καμία σημασία αλλά δε νομίζω ότι τον ένοιαξε κιόλας. Ο ένας άνοιξε ένα καινούριο μπουκάλι από τη φτηνή σαμπάνια. Τέντωσε το χέρι με το ποτήρι πριν προλάβει κανένας άλλος και του το γέμισαν. Μέχρι να γεμίσουν οι υπόλοιποι άπλωνε για δεύτερη φορά το χέρι του με το άδειο ποτήρι στην άκρη. Αυτή τη φορά του έβαλαν λιγότερο αλλά δε νομίζω να το κατάλαβε. Έφυγαν κλείνοντας το φως. Έμεινε μόνος πάλι.
Σκεφτόταν την πρώην του. Που να ήταν αυτή τώρα; Έλειπε από τη ζωή του και ήταν δύσκολο να προχωρήσει παρακάτω. Είχε περάσει ένας χρόνος όμως. Για το 2009 έπρεπε να το πάρει απόφαση. Έπρεπε να δώσει ευκαιρίες σε άλλες κοπέλες να του κλέψουν την καρδιά. Προς το παρόν όμως φαινόταν να απολαμβάνει τη μοναξιά και τις σκέψεις του στη σκοτεινή κουζίνα ενώ οι υπόλοιποι χόρευαν στους ήχους της μουσικής του. Καθόταν πετρωμένος σ’ εκείνο το σκαμπό. Η μουσική ήταν ένα μακρινό ηχητικό φόντο που δεν τον άγγιζε καθόλου. Οι σκέψεις του οδηγούσαν το βλέμμα του στο άπειρο και το άπειρο είναι επικίνδυνο μέρος για να πηγαίνει κανείς. Δεν πρόκειται ποτέ να φτάσεις οπότε τράβα για κάπου αλλού καλύτερα. Κάποιες στιγμές ωστόσο είναι λυτρωτικό. Παρατηρώντας τον από μακριά έλεγες πως θα μπορούσε να κάτσει εκεί για πάντα.
Μετά από κάποια ώρα η φίλη του η Λυδία τον πλησίασε.
«Είσαι καλά;»
Καμία απάντηση.
«Έλα να ξαπλώσεις».
Σηκώθηκε χωρίς να μιλήσει. Ανακατευόταν πολύ. Μέχρι να φτάσει στην πόρτα της κουζίνας του ερχόταν να ξεράσει. Επιστράτευσε το πιο νηφάλιο ύφος που διέθετε για να διασχίσει το σαλόνι που όλοι χόρευαν. Συγκεντρώθηκε στα πόδια του ώστε να μην πέσει ενώ παράλληλα προσπαθούσε να κάνει τη φάτσα του να δείχνει αδιάφορη. Δύσκολη δουλειά, αλλά δεν ήθελε να τον δει σε τέτοια χάλια η κοπέλα με το κόκκινο φόρεμα. Η σημερινή βραδιά ήταν χαμένη. Θα τη διεκδικούσε όμως μέχρι να την καταφέρει. Ίσως μετά από μερικά βράδια. Προσπάθησε να θυμηθεί το όνομά της καθώς έβγαινε από το σαλόνι αλλά ήταν αδύνατον. Δεν πειράζει. Θα το μάθει άλλη φορά. Πάντα αναβλητικός ήταν έτσι κι αλλιώς. Δεν θα το άλλαζε αυτό στα 24 και σίγουρα όχι μια βραδιά σαν και αυτή.
Για την ώρα έπρεπε να αδειάσει λίγο αλκοόλ από μέσα του με την παλιά μέθοδο. Περπάτησε γρήγορα μέχρι το μπάνιο. Σχεδόν έπεσε πάνω στην πόρτα αλλά αυτή αντί να ανοίξει διάπλατα, ίσα που άνοιξε και έσκασε πάνω στη μούρη του. Προσπάθησε άλλη μια φορά αλλά τίποτα. Ένα ζευγάρι με άγριες διαθέσεις μόλις είχε μπει μέσα. Ξαναμμένοι από το ποτό και τον ενθουσιασμό της νέας χρονιάς, θα έγραφαν μία ακόμα χαρούμενη, πρωτοχρονιάτικη ιστορία στο πάτωμα μιας τουαλέτας.
Προχώρησε προς το υπνοδωμάτιο και κάποιος του έβαλε ένα κουβά στο χέρι. Αδιαμαρτύρητα τον πήρε αγκαλιά και κάθισε στο κρεβάτι. Κάθε 5-10 λεπτά έβγαζε ένα ποτηράκι από τα πολλά που είχε πιει και την υπόλοιπη ώρα χανόταν στο τίποτα. Η όλη διαδικασία κράτησε καμιά ώρα. Κάθε τόσο πήγαινε να τον πάρει ο ύπνος και τα ξερατά κινδύνευαν να βρεθούν στο κρεβάτι και το πάτωμα. Ήταν εκεί η Λυδία όμως για να τα σώσει, κρατώντας τον κουβά και ρίχνοντας του δυνατές σφαλιάρες για να συνέλθει. Και τα κατάφερνε μια χαρά!
Ξαφνικά σηκώθηκε. Ζήτησε να πάει για ύπνο. Κάποιος του φώναξε ότι θα τον βάλουν να κοιμηθεί με μια κουκλάρα. Χαμογέλασε δύσπιστα, σίγουρα όμως σκεφτόταν πως σε πολύ λίγο θα εξακρίβωνε την ορθότητα αυτής της ανακοίνωσης. Με το που μπήκε στο δωμάτιο τα μάτια του πήγαν κατευθείαν στο διπλανό κρεβάτι. Σίγουρα υπήρχε κάποιος που κοιμόταν κάτω από αυτά τα σκεπάσματα. Ο πιο αξιόπιστος και αποδοτικός τρόπος για να το βεβαιώσει ήταν να πιάσει με το χέρι του το σημείο που μάλλον ήταν ο κώλος. Αλλά το ξανασκέφτηκε. Αν ήταν γυναικείος ήταν αρκετά μεγάλος για τα γούστα του. Έτσι κι αλλιώς ήταν πολύ μεθυσμένος για να μπλέκει με τέτοιου είδους μπελάδες. Έπεσε στο κρεβάτι ξενερωμένος και με τα ρούχα.
Οι πρώτες ώρες του 2009 είχαν περάσει, το αλκοόλ είχε αρχίσει να εξατμίζεται από το αίμα και ο πρωινός ήλιος θύμισε σε όλους τη νύστα τους. Η μουσική σταμάτησε, ο κόσμος άρχισε να φεύγει. Το πάρτι είχε τελειώσει.
Να ένα κορίτσι που δεν μπορώ να σταματήσω να αγαπάω και πάνε τρία χρόνια τώρα από την πρώτη φορά που άκουσα τις μουσικές της. Πώς να κάνω αλλιώς; Υπάρχουν πολλές τέτοιες φωνές που ξεχειλίζουν από πάθος και δυναμικότητα; Η Alice μεγάλωσε σ’ ένα σπίτι όπου ήταν συνεχώς περικυκλωμένη από μουσική. Με αυτό το δεδομένο λοιπόν και μία σπουδαία φωνή, αναζήτησε την τύχη της στη μουσική βιομηχανία. Τα τελευταία τέσσερα χρόνια έχει κυκλοφορήσει τρεις προσωπικούς δίσκους και πριν από αυτό έχει να επιδείξει πολλές συνεργασίες (Quantic Soul Orchestra, Nostalgia 77). Ο τελευταίος της δίσκος λοιπόν είναι αυτό που λέει ο τίτλος. Ένα δοχείο γεμάτο χρυσάφι που περιμένει την ακοή και τις υπόλοιπες αισθήσεις σας να το ανακαλύψουν. Το μόνο που έχετε να κάνετε είναι να πατήσετε το play και να αφήσετε τους funky ήχους να ξεχυθούν. Τα κομμάτια μιλάνε από μόνα τους. Το δυναμικό ξεκίνημα του δίσκου με το «Turn and run», το «Two steps» βγαλμένο κατευθείαν από τα συρτάρια της Motown και το τρελό σόλο του «Got the hunger». Στο «Livin’ the life of a dreamer» η φωνή της φτάνει στα όριά της και πιάνει «κουβέντα» με τις τρομπέτες και τα σαξόφωνα ενώ το κερασάκι στην τούρτα είναι η έξτρα αφαιρετική διασκευή του «Crazy» των Gnarls Barkley και τα ξεσηκωτικά ξεσπάσματα του swing «Lights went out». Ας ελπίσουμε να τη δούμε και φέτος στην Αθήνα κάποια στιγμή.
Ασχολούμαι με αυτό το δίσκο γιατί, για την ποπ μουσική, στην οποία ανήκει είναι κάτι ξεχωριστό. Στιχουργικά θυμίζει την Pink αλλά στο πιο ώριμο, παρά τα 24 χρόνια της. Τα χώνει σε όλους και στα πάντα (ξενέρωτους και εγωιστές εραστές, ρατσιστές κάθε είδους, πολιτικούς, εθισμένους στα ναρκωτικά, στη διασημότητα και το χρήμα και όλα όσα αυτά προκαλούν) με έξυπνο τρόπο, μπερδεύει ακόμα και το Θεό ζητώντας του να πάρει την κατάσταση στα χέρια του. Το πιο ενδιαφέρον όμως είναι ότι στο κομμάτι «22» τα χώνει και στον ίδιο της τον εαυτό! Τουλάχιστον σε ό,τι ήταν πριν από 2 χρόνια. Κατά τη διάρκεια του δίσκου αλλάζει αρκετά στυλ και περνάει από διάφορα μουσικά είδη, όμως αυτό το «εργοστασιακό» μπιτ που χρησιμοποιεί σε όλα τα κομμάτια αφαιρεί αρκετούς πόντους από την όλη προσπάθεια. Παρόλα αυτά ο κυνισμός, η ειρωνεία και η κρυστάλλινη παραγωγή δίνουν στον δίσκο όσα χρειάζεται για μια πετυχημένη πορεία.
Τι τύπος και αυτός! Κοντός και αδύνατος σαν πινέζα, αλλά με την ευφυΐα του βάζει τα γυαλιά στους περισσότερους σκηνοθέτες. Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή όμως. Το πραγματικό του όνομα είναι Allan Stewart Konigsberg και έχει γεννηθεί την πρώτη μέρα του Δεκεμβρίου του 1935 στο Brooklyn της Νέας Υόρκης, απέναντι ακριβώς από το λατρεμένο του νησί – το Μανχάταν. Μικρός ακόμα θεωρούνταν ιδιαίτερα ευφυής – πήδηξε μία τάξη στο σχολείο – αλλά ταυτόχρονα ήταν και ανάμεσα στους πιο δημοφιλείς του σχολείου του, συμμετέχοντας ενεργά στις ομάδες μπάσκετ και μπέιζμπολ – παρότι το ύψος του δεν ξεπερνά το 1.65! Στο σπίτι βέβαια τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Περνούσε τις περισσότερες ώρες μόνος στο δωμάτιό του, μαθαίνοντας να κάνει μαγικά κόλπα και παίζοντας κλαρινέτο. Στα 19 του τον απέβαλλαν από το πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης λόγω αδιαφορίας και αυτός άλλαξε κατεύθυνση σπουδών διαλέγοντας επικοινωνίες και κινηματογράφο. Μερικά χρόνια πριν είχε αρχίσει να γράφει κωμικούς διάλογους και κείμενα για την τηλεόραση, ενώ από το 1961 αρχίζει να δουλεύει σε κλαμπ της Νέας Υόρκης ως stand up comedian.
Η πρώτη του επαφή με τον κόσμο του κινηματογράφου έγινε με τους καλύτερους οιωνούς αφού έγραψε το σενάριο της ταινίας «What's New Pussycat?» στο οποίο πρωταγωνιστούσαν ο Πίτερ Ο’Τουλ και Πίτερ Σέλερς! Το 1966 σκηνοθέτησε την πρώτη του ταινία με τίτλο «What's Up, Tiger Lily?» και τα υπόλοιπα ανήκουν στην ιστορία. Μερικές από τις πιο επιτυχημένες και γνωστές ταινίες του είναι οι παρακάτω (απλά για να πάρετε μια ιδέα): «play it again Sam», «Everything you always wanted to know about sex», «Annie Hall», «Manhattan», «everyone says I love you», «deconstructing Harry», «small time crooks», «Hollywood ending», «match point» και η τελευταία του, μέχρι την επόμενη, «Vicky, Cristina, Barcelona». Ο κοντός, με τα χαρακτηριστικά, τετράγωνα, κοκάλινα γυαλιά είναι από τους πιο εργατικούς ανθρώπους στον κινηματογράφο αφού κάνει τουλάχιστον μία ταινία το χρόνο. Ποτέ όμως δεν βλέπει μια ταινία του όταν την τελειώσει, αφού φοβάται ότι δεν θα του αρέσει! Μιας και μιλάω για κάτι που φοβάται ας πω για τις φοβίες του. Σημειώστε! Έχει αραχνοφοβία, ηλιοφοβία, κυνοφοβία, υψοφοβία, αγοραφοβία, φοβάται τον καρκίνο, τα μπάνια των ξενοδοχείων (!) και πολλά ακόμα! Ωστόσο από τον νευρωτικό χαρακτήρα του, αντλεί την έμπνευση για τους περισσότερους ήρωες των ταινιών του.
Θα μπορούσα να συνεχίσω να μιλάω πάρα πολύ ώρα ακόμα για τη λατρεία του για τη Jazz και τις Δευτέρες που παίζει κλαρινέτο με τη μπάντα του, τα 5 Όσκαρ που έχει πάρει αλλά δε φαίνεται να τον απασχολούν ιδιαίτερα, τα μεγάλης διάρκειας μονοπλάνα που κάνει στις ταινίες του, αλλά και το γάμο του με την υιοθετημένη κόρη, της επί χρόνια συντρόφου του, Μία Φάροου (όταν το έμαθε ο Frank Sinatra προσφέρθηκε να σπάσει τα πόδια του Woody Allen!). Αντί αυτών όμως θα κλείσω με μερικές από τις καλύτερες ατάκες που μας έχει χαρίσει:
«Δεν φοβάμαι να πεθάνω...απλά δεν θέλω να είμαι εκεί όταν συμβεί».
«Για κάποιο λόγο με εκτιμούν πιο πολύ στην Ευρώπη παρά στην πατρίδα μου. Οι υπότιτλοι εκεί πρέπει να είναι εξαιρετικοί!».
«Για σένα είμαι άθεος, για το Θεό είμαι η αντιπολίτευση».
«Δεν πιστεύω στην μετά θάνατον ζωή, αν και θα πάρω και μια αλλαξιά εσώρουχα».
«Το να είσαι bisexual διπλασιάζει αυτόματα τις πιθανότητες σου για ραντεβού το Σαββατόβραδο».
«Η πρώην γυναίκα μου ήταν πολύ ανώριμη. Ενώ ήμουν στο μπάνιο, ερχόταν και βούλιαζε τα καραβάκια μου!»
«Είναι το sex βρώμικο; Μόνο όταν γίνεται σωστά!»
«Ο άνθρωπος έγινε καθ΄ ομοίωση του Θεού; Πραγματικά πιστεύετε ότι ο θεός είναι κοντός, έχει κόκκινα μαλλιά και φοράει γυαλιά;»
«Η διαφορά μεταξύ θανάτου και sex είναι ότι με τον θάνατο, το κάνεις μόνος σου και κανείς δεν σε κοροϊδεύει!»
«Ο πατέρας μου με έχει δείρει μόνο μία φορά. Άρχισε το Σεπτέμβριο του 1945 και τελείωσε το Μάρτιο του 1956».
«Είχαμε μία υπέροχη στοματική επαφή. Εγώ της ζήτησα να κάνουμε έρωτα και αυτή απάντησε όχι!»
Έχετε ακούσει ποτέ βάτραχο να τραγουδάει; Χα χα!!! Δε νομίζω! Η φωνή αυτού εδώ του τύπου όμως θα σας θυμίσει σίγουρα βάτραχο. Μη σας ξεγελάει όμως. Η γλώσσα του βατράχου σπάει κόκαλα! Ειρωνικός, δυναμικός, επιθετικός και 100% άνθρωπος του παιχνιδιού. Είναι μικρός, κάνει ό,τι κάνουν όλοι οι άλλοι, αλλά ο δικός του τρόπος ακούγεται λιγάκι διαφορετικός. Ίσως φταίει το πολύ χόρτο. Το αποτέλεσμα; Αυτός ο καινούριος δίσκος του είναι ό,τι καλύτερο μας έχει παρουσιάσει μέχρι σήμερα ο ίδιος αλλά και το πιο καυτό πράγμα στα δεδομένα της RnB κοινότητας. Μια σύντομη ματιά σε μερικά κομμάτια είναι αρκετή για να μας πείσει. “Lollipop”, “You Ain’t Got Nothing”, “Whip It” για ξεσάλωμα στα club της υφηλίου αλλά και “Tie My Hands” με έντονο κοινωνικό στίχο.
Για να κλείσω, μία από τις αγαπημένες μου ατάκες έρχεται από το τραγούδι “3Peat” λέγοντας: “according to the doctor, I’m gonna die from traffic…” δε νοιώθετε έτσι στους δρόμους της Αθήνας πολύ συχνά;
Συνεχίζω τώρα με κάποιον που αρέσκεται να μπλέκει πολλά είδη μουσικής μεταξύ τους. Ο κύριος Kevin Rudolf λοιπόν υπέγραψε συμβόλαιο με τη Cash Money label και κυκλοφόρησε το πρώτο του cd. Δεν μπορώ σε καμία περίπτωση να πω ότι είναι αριστούργημα ή έστω κάτι κοντά σε αυτό, αλλά αξίζει να αναφερθεί για το ανακάτεμα ροκ, ηλεκτρονικής και ραπ μουσικής καθώς και για το γεγονός ότι γράφει τη μουσική και τους στίχους ο ίδιος. Πέρα από αυτά όμως και από 2-3 κομμάτια στα οποία συμμετέχουν μεγαθήρια του ραπ όπως ο Nas και ο Lil Wayne ο δίσκος δεν έχει να πει πολλά. Η μουσική είναι τετριμμένη ενώ το μεγαλύτερο μέρος των στίχων σε κάνει να χασμουριέσαι. Τα κομμάτια που ακούγονται ευχάριστα είναι τα “Let It Rock (ft. lil wayne)”, “N.Y.C. (ft.Nas)” και “Welcome To The World (ft. Rick Ross)”.
Πριν από 16 περίπου χρόνια έμειναν κλεισμένοι για ένα μήνα, σ’ ένα μεσογειακό αρχοντικό και έκαναν ίσως τον καλύτερο δίσκο τους μέχρι τώρα. Ο νέος παραγωγός τους, Rick Rubin, άφησε ελεύθερο τον Frusciante (κιθαρίστας) να πειραματιστεί καθώς ήταν αρκετά πιο νέος από τους υπόλοιπους και τα αποτελέσματα ήταν εκπληκτικά. Τα «The Power Of Equality», «Funky Monks» και «Sir Psycho Sexy» είναι πολύ δυνατά funk κομμάτια και σ’ αυτό το δίσκο υπάρχουν τα πασίγνωστα «Under The Bridge» και «Give It Away». Το τελευταίο μάλιστα, όταν είχε κυκλοφορήσει το απέρριψαν οι μεγαλύτεροι σταθμοί της εποχής γιατί είπαν πως δεν ήταν καθόλου μελωδικό. Αλλά το τραγούδι αυτό δεν έχει να κάνει με τη μελωδία. Είναι ένα αριστούργημα για ξεσάλωμα! Ωστόσο μετά από το δίσκο αυτό, το συγκρότημα ουσιαστικά διαλύεται και θα χρειαστούν να περάσουν 8 ολόκληρα χρόνια, μέχρι να επανέλθουν με το σούπερ επιτυχημένο Californication.
Αυτή τη φορά θα ξεθάψουμε ένα σχετικά πρόσφατο δίσκο. Μόλις από το 2005. Αλλά υπάρχει λόγος καλοκαιρινός.
Τρία χρόνια πριν λοιπόν, ο μικρότερος γιος του Bob Marley κυκλοφόρησε τον καλύτερο δίσκο που έχει βγάλει ποτέ γιος του θεού της reggae (και έχει πολλούς ο άτιμος!). Πολυσυλλεκτικό άλμπουμ, πλούσιο σε ήχους και συνεργασίες. Με άξονα τη reggae (φυσικά) αγγίζει ska, dancehall, samba και αμερικάνικο hip hop με τη συμμετοχή του Nas στο spiritual track «Road to Zion». Το κομμάτι που ξεχωρίζει είναι το «Welcome to Jamrock», με αρχοντικά μπάσα και sample από την Ini Kamoze που ντοπάρει («Out in the streets, they call it murder»). Στα «There for You» και «Pimpa's Paradise» μοιάζει να βρίσκεται στο στοιχείο του, ενώ πολύ δυνατά ακούγονται τα «All Night» και «Beautiful». Ας ελπίσουμε να έχουμε δισκογραφικά νέα του σύντομα και εξίσου καλά.
Είναι πάντα πολύ ωραίο και αισιόδοξο να κυκλοφορούν cd φοιτητικά συγκροτήματα. Με το ΕΡ τους «Rumors» λοιπόν και την ενέργεια που εκπέμπει, αυτή η τετραμελής παρέα κάνει ανοιχτή πρόσκληση για να την παρακολουθήσεις live. Τέσσερα πολύ δυνατά κομμάτια που κινούνται εκεί που συνορεύει το post punk με την ψυχεδέλεια και το new wave με τη funk, εγγυούνται πως θα περάσεις καλά. Τσεκάρετε επίσης και το εκπληκτικό video clip για το «Brother» που σκηνοθέτησε ο Joel Knutson.
Με το Nick Cave ξέρεις πάνω κάτω τι να περιμένεις. Τραγούδια που έχουν να κάνουν με το σεξ, το θάνατο, κάθε είδους κριτική σε ιστορίες της Βίβλου και όλα αυτά μέσα από χιούμορ και αυτοσαρκασμό. Αυτή τη φορά όμως τα κάνει όλα έξοχα, όπως και οι Bad Seeds δίνουν τον καλύτερο μουσικό εαυτό τους. Το αποτέλεσμα; Ο πιο funky δίσκος του μέχρι τώρα και αυτός με τις περισσότερες πωλήσεις. Φυσικά το κερασάκι στην τούρτα είναι ο Cave στο Λυκαβηττό στις 7/6. Εκεί θα μάθουμε αν ο Λάζαρος ήθελε να επιστρέψει στον κόσμο των ζωντανών και αν κανείς τον ρώτησε!
.jpeg)
