Έχω μεγάλο πρόβλημα με τη μνήμη μου. Δε θυμάμαι πολλά πράγματα και αυτά που θυμάμαι τα ξεχνάω εύκολα. Οπότε γράφω ό,τι έχω να κάνω κάθε μέρα σ’ ένα χαρτί. Πράγματα συνηθισμένα, όπως να πάω στη δουλειά, να κάνω ψώνια, να μαγειρέψω, να πάρω τηλέφωνο τη Μαρία ή να πάρω κάνα δώρο στην κοπέλα μου.
Συνήθως το αφήνω πάνω στο γραφείο μου. Αν τύχει να χάσω αυτό το χαρτί, τα πράγματα γίνονται πολύ απλά και ευχάριστα… κάθομαι όλη μέρα κλεισμένος σπίτι μου, πίνω και ακούω μουσική.
Όταν γράφω είναι σα βλέπω τον εαυτό μου σ’ ένα μεγάλο πάρτι. Όλοι φοράνε τα καλά τους. Άλλοι διασκεδάζουν πραγματικά, άλλοι δείχνουν να διασκεδάζουν πραγματικά και άλλοι θέλουν να φύγουν. Εγώ περιφέρομαι ανάμεσά τους, αλλά είμαι γυμνός.
Την περισσότερη ώρα δε με πειράζει. Περνάω καλά. Νιώθω άνετα. Πίνω τα ποτά μου, φλερτάρω, καπνίζω, μιλάω με κόσμο. Δε δείχνουν να τους ενοχλεί. Που και που βλέπω άλλους γυμνούς ανάμεσά τους. Συνήθως τους ρίχνω μια γρήγορη ματιά, αλλά σε γενικές γραμμές τους αποφεύγω.
Κάποιες στιγμές ωστόσο θα ήθελα ν’ ανοίξει η γη να με καταπιεί. Είναι ο τρόπος που μερικοί σε κοιτάνε. Αδιάκριτα, επιθετικά, επικριτικά. Μ’ αρέσει όμως να είμαι γυμνός. Αφού έβγαλα τα ρούχα μου δεν υπάρχει λόγος να τα βάλω ξανά. Θα προσπαθήσω να τους διώξω, σκέφτομαι. Αρχίζω να επιδεικνύομαι και να φέρομαι πρόστυχα. Ω του θαύματος. Δε μ’ αντέχουν. Σιγά σιγά φεύγουν και τους ακούω να με βρίζουν καθώς απομακρύνονται.
Αρχίζω να νιώθω άνετα ξανά. Στέκομαι για λίγο εκεί και παρατηρώ τον κόσμο. Εστιάζω στις ωραίες παρουσίες. Η ζωή είναι ωραία και εγώ είμαι τσίτσιδος από άποψη. Αναμειγνύομαι ξανά μαζί τους. Νιώθω ελεύθερος. Ίσως να μην είμαι.
