Ασχολούμαι με αυτό το δίσκο γιατί, για την ποπ μουσική, στην οποία ανήκει είναι κάτι ξεχωριστό. Στιχουργικά θυμίζει την Pink αλλά στο πιο ώριμο, παρά τα 24 χρόνια της. Τα χώνει σε όλους και στα πάντα (ξενέρωτους και εγωιστές εραστές, ρατσιστές κάθε είδους, πολιτικούς, εθισμένους στα ναρκωτικά, στη διασημότητα και το χρήμα και όλα όσα αυτά προκαλούν) με έξυπνο τρόπο, μπερδεύει ακόμα και το Θεό ζητώντας του να πάρει την κατάσταση στα χέρια του. Το πιο ενδιαφέρον όμως είναι ότι στο κομμάτι «22» τα χώνει και στον ίδιο της τον εαυτό! Τουλάχιστον σε ό,τι ήταν πριν από 2 χρόνια. Κατά τη διάρκεια του δίσκου αλλάζει αρκετά στυλ και περνάει από διάφορα μουσικά είδη, όμως αυτό το «εργοστασιακό» μπιτ που χρησιμοποιεί σε όλα τα κομμάτια αφαιρεί αρκετούς πόντους από την όλη προσπάθεια. Παρόλα αυτά ο κυνισμός, η ειρωνεία και η κρυστάλλινη παραγωγή δίνουν στον δίσκο όσα χρειάζεται για μια πετυχημένη πορεία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου