Να κάτι φθινοπωρινό και ιδιαίτερο. Λίγη Jazz όπως τη φτιάχνουν αυτές τις μέρες. Με φαντασία, δροσερές ιδέες, ιδιαίτερο στίχο και τη μαγευτική φωνή της Madeleine που είναι έτοιμη να σε παρασύρει με την υποβλητικότητά της. Το συγκεκριμένο άλμπουμ έχει βαρύνουσα σημασία για ένα ακόμη λόγο. Είναι η μετάβασή της από μουσικός διασκευών σε τραγουδοποιό. Και το αποτέλεσμα τη δικαιώνει. Oι μελωδίες της αποκτούν χαρακτήρα και οι στίχοι πολλές φορές αγγίζουν τα υψηλά επίπεδα ενός Leonard Cohen, ενός Tom Waits και ενός Bob Dylan. Φτάνει από το δικό της δρόμο σε αυτούς που ξεκίνησε να διασκευάζει και αυτό μόνο καλό είναι. Πώς να μην είναι δηλαδή, με κομμάτια όπως το «Love and Treachery», για την αγάπη και την προδοσία που πάνε χέρι χέρι, το «Homeless Happiness» που μας βάζει να σκεφτούμε τι μας κάνει ευτυχισμένους και αν πραγματικά είναι αυτό που αξίζει να προσέξουμε, αλλά και το «You can't do me» που βάζει τη Jazz πιο κοντά στο pop ραδιόφωνο. Αρκεί να μην παρασυρθεί από τις εκατομμύρια πωλήσεις που έχει κάνει μέχρι τώρα και ξεχάσει την κοπέλα που «έγραψε» τη δισκογραφική της το 2005 πάνω στην προώθηση του 3ου δίσκου της, για να εξαφανιστεί κάπου στη Νέα Υόρκη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου