Πέρασαν δύο χρόνια σχεδόν από τον τελευταίο ραπ δίσκο που με συνεπήρε. Από την πρώτη ακρόαση στο «Honkey Kong» καταλαβαίνεις ότι έχει όλα τα σωστά υλικά. Όμορφες λούπες, παθιασμένους mc και έξυπνα lyrics πλαισιωμένα από σέξι φωνητικά. Ο Apathy, χρειάστηκε να φύγει από τη μεγάλη δισκογραφική (Atlantic) για να δει προκοπή. Και δεν είναι ότι δεν έχει ταλέντο. Το αντίθετο. Είναι σαν μάγος των λέξεων. Στήνει ρίμες τόσο περίτεχνα που είσαι χαρούμενος μόνο να διαβάζεις τους στίχους του. Όχι βέβαια πως στη μουσική πάει πίσω. Στο «Check to Check» βγάζει το καπέλο στους φαν του και άνετα θα μπορούσα να τον φανταστώ σε Battle σαν αυτές που έπαιρνε μέρος ο Eminem στο 8 mile. Το «Holy Ghost (feat. Slaine)» με τα εθιστικά synths και τον καταιγιστικό ρυθμό είναι σίγουρη επιτυχία σε κάθε R’n’B πάρτι ενώ το «Never Say Never» αποδίδει φόρο τιμής στο dancehall rap της δεκαετίας του ‘90. Τελευταίο άφησα αυτό που θεωρώ καλύτερο κομμάτι του δίσκου. Το «1.52 A.M.». Είναι μια μικρή ιστορία μεταξύ μιας κοπέλας, του πρώην και του νυν με εντελώς απροσδόκητο τέλος. Apathy, υποκλίνομαι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου